Аказалася, што век адкладаў цяжкага металу карэлюе з часам росквіту і падзення старажытных еўрапейскіх цывілізацый. Значная частка свінцу трапляла ў атмасферу праз здабычу срэбра, якое выкарыстоўвалася для вырабу манет, пасля чаго ён пераносіўся з вятрамі над Атлантычным акіянам Грэнландыі. Тут часціцы металу асядалі разам з пылам і кроплямі вады, трапляючы ў ледавікі. Гэта дазваляе высветліць сувязь паміж узроўнямі свінцу ў лёдзе і становішчам эканомікі тых часоў.
Даследнікі вывучылі ўзроўні свінцу ў вынятых кернах, зрабілі больш за 21 тысячу вымярэнняў, якія ахопліваюць 1900-гадовы перыяд. Адзначаецца, што выкіды цяжкіх металаў павялічваліся яшчэ ў 900 гады да нашай эры, калі фінікійцы пашыралі сетку гандлёвых маршрутаў у заходнім Міжземнамор'і. Забруджванне дасягала найвышэйшага пункта ў перыяд росквіту Рымскай імперыі (I-II стагоддзя нашай эры) — тады яно было ў шэсць разоў большым, чым у дарымскі перыяд (XI стагоддзе да н.э.). Толькі пасля 165 года (час эпідэміі чумы) здабыча рэзка падае на той самы першапачатковы ўзровень, на якім і застаецца на доўгія стагоддзі.
У апошнія 80 гадоў існавання Старажытнага Рыма выкіды цяжкага металу зменшыліся амаль у чатыры разы.
