Святлана Ціханоўская (злева) і Аналена Бербак на сустрэчы ў Карлсруэ (Германія) 25 лістапада 2023 года. Фота: офіс Святланы Ціханоўскай
«Рэпрэсіі беларускага дыктатара Аляксандра Лукашэнкі супраць свайго народа ўзмацняюцца. Мы не маем права мірыцца з гэтым», — пішуць палітыкі ў пачатку публікацыі.
Далей прыводзіцца гісторыя дзяўчыны з іменем Ірына, якую выхавала бабуля. У 2020 годзе, яшчэ не дасягнуўшы 20-годдзя, Ірына выйшла на пратэсты, неўзабаве была арыштаваная і цяпер утрымліваецца ў турме. Цяпер бабуля ўспамінае, як унучка любіла катацца на каньках і гадзінамі збірала з ёй пазлы.
«Мы не хочам называць яе сапраўднае імя, каб наглядчыкі яшчэ больш не пагоршылі яе становішча. У такой жа сітуацыі знаходзяцца яшчэ 1 500 зняволеных, якіх рэжым Аляксандра Лукашэнкі арыштаваў з палітычных матываў», — адзначаюць Ціханоўская і Бербак.
«Грамадзяне, якія выходзілі на мірныя дэманстрацыі. Журналісткі, якія асвятлялі пратэсты. Студэнты, якія пісалі пратэстныя плакаты ў сваім універсітэце. Бабулі, якія дарылі сілавікам кветкі на жаночых маршах. Бацькі, якія выходзілі на вуліцы дзеля будучыні сваіх дзяцей. Гэтыя людзі ўзрушылі ўсю Еўропу. І мы іх не забудзем», — падкрэсліваецца ў артыкуле.
Ціханоўская і Бербак канстатуюць, што глядзяць на Беларусь з рознай перспектывы:
«Нашы родныя гарады Мікашэвічы і Гановер раздзяляюць 1 200 км. Гэта гарады, якія вызначылі наша жыццё. Жыццё ў свабоднай і дэмакратычнай Заходняй Германіі. Жыццё ў Савецкім Саюзе і беларускай дыктатуры».
«Наколькі рознай ёсць наша гісторыя, настолькі аб’ядноўвае нас яскравае перакананне: кожны чалавек мае права быць свабодным. Гэта не злачынства — выйсці на вуліцу дзеля абароны свайго меркавання. І кожнае грамадства само павінна вырашаць, хто ім будзе кіраваць», — пішуць палітыкі.
Яны падкрэсліваюць, што свабода — «падмурак мірнай Еўропы», «за гэтую свабоду людзі ў Беларусі ў 2020 годзе выйшлі на вуліцы», «і гэта тая свабода, якую рэжым Аляксандра Лукашэнкі так ненавідзіць».
«Таму ён становіцца ўсё больш жорсткім у адносінах да сваіх крытыкаў, — канстатуюць аўтары. — У тым ліку ў адносінах да жанчын. Да такіх жанчын, як Ірына. Таму што такіх жанчын, як Ірына, баяцца дыктатары ва ўсім свеце. Таму што менавіта жанчыны зрабілі мірныя пратэсты ў Беларусі настолькі эфектыўнымі».
Ціханоўская і Бербак апісваюць апошнія прыклады рэпрэсій: студзеньскі рэйд сілавікоў па кватэрах сем’яў палітвязняў, якія атрымлівалі харчовую дапамогу, і забарона на атрыманне пашпартоў у замежных дыппрадстаўніцтвах згодна з вераснёўскім указам Лукашэнкі.
«Дыктатура, якая так пераследуе сваіх грамадзян, у нейкі момант накіроўвае сваю агрэсію вонкі», — адзначаюць аўтары і нагадваюць аб прымусовай пасадцы ў Мінску самалёта Ryanair, штучным крызісе на межах з краінамі Еўрасаюза з дапамогай нелегальных мігрантаў, ператварэнні Беларусі ў «стартавую пляцоўку» для расійскай агрэсіі супраць Украіны, «нягледзячы на тое, што гэтая вайна ў Беларусі не карыстаецца падтрымкай».
Ціханоўская і Бербак нагадваюць пра тое, «што забываецца на фоне брутальнага пуцінскага імперыялізму»:
«Дзяржапарат у Беларусі — гэта таксама рэпрэсіўны і агрэсіўны рэжым, дыктатура, не ахвяра Пуціна. Людзі там пакутуюць не з 2020 года, яны дзесяцігоддзямі жывуць у несвабодзе».
«Таму мы працягваем інтэнсіўны ціск на ўлады ў Мінску. Як Еўрапейскі саюз, які сустракае забаронай на імпарт і ўнясеннем у [санкцыйныя] спісы памагатых рэжыму: вайскоўцаў, прапагандыстаў, функцыянераў у сілавым і судовым апараце, алігархаў і фінансістаў. І як палітыкі, якія падтрымліваюць дэмакратычныя сілы ў Беларусі і ў выгнанні. Праграмамі абароны дэмакратычных сіл і блізкіх палітвязняў, экстранай дапамогай для СМІ ў выгнанні. А ў святле подлай стратэгіі ў дачыненні да пашпартоў грамадзян у выгнанні — пошукам альтэрнатыў беларускім пашпартам», — пішуць палітыкі.
Паводле слоў аўтараў, яны не дапусцяць, каб людзі ў Беларусі «зніклі за новай жалезнай заслонай», яны «належаць Еўропе».
«Таму мы не губляем надзею на свабодную, незалежную Беларусь», — падкрэсліваюць Ціханоўская і Бербак.
Гэта трэці сумесны артыкул беларускага дэмлідара з еўрапейскімі палітыкамі. Летась 12 лістапада выйшла публікацыя, напісаная з прэм’ер-міністрам Літвы Інгрыдай Шыманітэ, 10 снежня — з прэзідэнткай Еўрапейскага парламента Рабертай Метсола.
Чытайце таксама:
