Мінскі гурт Сhill in перамог 2000 расійскіх гуртоў +аўдыё песень. 14

Мікалай Тоўсцік (злева) і Мікіта Бельцюкоў.

Салістка Карына. Фота Сhillinteam.promodj.ru.

Фота Сhillinteam.promodj.ru.

Спачатку конкурс прадугледжваў узнагароды ў розных намінацыях (рок, поп, электроніка). Але ў выніку Chill in атрымалі агульнае для ўсіх катэгорый першае месца.

«Наша Ніва» паразмаўляла з вакалістам гурту Мікітам Бельцюковым і гітарыстам Мікалаем Тоўсцікам

пра перспектывы развіцця электроннай музыкі ў Беларусі.

«Наша Ніва»: Гісторыя стварэння гурту, якая з’явілася на сайце «Напралом» выглядае досыць фантастычнай. Як яно адбылося насамрэч?

Мікіта Бельцюкоў: Гэта чыстая праўда.

У жніўні 2006 года я тэлефанаваў сваёй дзяўчыне, і памыліўся нумарам — замест 12, набраў 15. Слухаўку ўзяла дзяўчына, якая прадставілася Карынай.

Праз паўтара месяца я ізноў памыліўся, а яна даслала мне смс-ку. І мы пачалі перапісвацца і стэлефаноўвацца, яна жыла ў Магілёве, таму ўбачыліся мы літаральна адзін раз.

А калі ў траўні 2011 года мы пачалі збіраць гурт, яна прапанавала сябе ў якасці вакалісткі.

НН: А як атрымалася, што ўзялі ўдзел у конкурсе «Напролом»

Мікалай Тоўсцік: Таксама супадзенне. Карына даслала спасылку Мікіту, ён ледзь не выдаліў — думаў спам прыйшоў, а спам у выніку апынуўся карысны. Мы хацелі трапіць хаця б у другі тур — уяўляеце, удзельнічае 2000 гуртоў. Мы спадзяваліся, што нашыя запісы хаця б праслухае хто-небудзь. А выйшла так, што мы занялі першае месца.

НН: Зараз вас будуць рэкламаваць часопісы ўзроўню Rolling Stone. Што яшчэ плануецца на бліжэйшы час?

МТ: Здымкі кліпа, якія А1 будзе ладзіць у Мінску.

Мы вельмі спадзяемся, што знойдзецца прадзюсар, які будзе з намі працаваць.

Каб праект проста не распыліўся, нам патрэбна моцная рука — свой «бацька».

У працэсе запісу першы альбом. Як ён будзе распаўсюджвацца пакуль не ведаем — ці будуць гэта нейкія носьбіты, ці праз інтэрнэт. Альбом запісваецца павольна, бо мы пішамся за ўласныя сродкі.

НН: Чаму вы пішаце тэксты па-англійску? Так атрымліваецца ці гэта разлік?

МТ: Па-першае, таму што яны адразу складаюцца па-англійску, па-другое, у нас ёсць спадзяванні на заходнюю аўдыторыю.

У Беларусі электронных лэйблаў няма, таму давядзецца шукаць іх на Захадзе. А там расійскамоўная і беларускамоўная музыка — гэта можа і цікава, але рынак у яе невялікі.

НН: Дзе можна пачуць вас жыўцом?

МТ: Мы пакуль засяродзіліся на альбоме, хочам стварыць моцную праграму, а пасля даваць канцэрты. У нас было пару выступаў восенню — спачатку на Дні вулічнай музыкі, дзе ніхто нас так і не пачуў, а пасля ў адным месцы ля Палаца Рэспублікі, дзе публіка была зусім не наша — там людзі сабраліся выпіць.

МБ: У нас вакалістка прыгожая, дык у пэўны момант з’яўляліся п’яныя слухачы, якія пачыналі раўсці, адзін нават на сцэну палез. Няўдалы карацей выступ.

НН: Найбольш папулярнымі жанрамі ў Расіі і Беларусі застаюцца хіп-хоп і рок. Але вы перамаглі з электроннай музыкай, як гэта патлумачыць?

МТ: Мы граем драм-н-бэйс, але не чысты:

там ёсць і элементы рока, і элементы хіп-хопа. І мы выступаем з жывымі інструментамі. Цікава: у выканаўцаў хіп-хопа ёсць агромністая колькасць суполак у інтэрнэце, дзе сядзяць людзі, якія актыўна галасуюць і пішуць каментары. А перамаглі мы — відаць, проста на дзве галавы вышэй былі. (смяецца)

МБ: Электронная музыка — цяпер масавая з’ява ў заходніх краінах.

Да нас усё прыходзіць са спазненнем гадоў на дзесяць, як і ў Расію.

У Літве, напрыклад, увогуле цяжка знайсці рок-гурт: там электронная музыка стала асноўнай.

У Беларусі будзе тое самае, але гадоў праз дзесяць.

У Беларусі адсутнічае культура электроннай музыкі, пэўны густ. Гэтая плынь не ўспрымаецца ўсур’ёз,

і пляцовак, клубаў прыстасаваных для гэтай музыкі таксама няма. Нашыя клубы гэта, што называецца, «месца для здыму». І эканамічны фактар: у беларускай моладзі няма грошай.

Я жыў у Літве, там у моладзі хапае грошай, каб за ноч праехацца па трох-чатырох клубах на таксоўцы, аплаціць уваход, выпіць па кактэйлі.

І арганізаваць канцэрт там у разы прасцей — не трэба адпраўляць заяўку ў выканкам, аддаваць на ўзгадненне тэксты, няма гэтага «а пра што тэксты ў вашага вакальна-інструментальнага калектыву».

МБ: У Беларусі ж не зробіш нейкі опэн-эйр, міліцыі будзе болей, чым гледачоў.

З тэкстамі нам прасцей — у нас яны на англійскай, не думаю, што ў выканкаме іх будуць перакладаць.

Юрась Ускоў

Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй ананімна і канфідэнцыйна? Пішыце рэдактару «Нашай Нівы» ў ТГ