Цынізм ізноў расправіў плечы.
Ён — як рэлігія цяпер.
Душу няспелую нявечыць,
І застаецца хітры звер…
Навокал — шыбеніцы, плахі.
Пладзяцца здраднікі, віжы.
Відаць, таму, што патрыярхі
Баяцца праўдзе паслужыць…
На мове — цяжкі цень пагрозы.
(Дык, гэта кара ці іспыт?)
І толькі блізарукі розум
Убачыць шчасце, дабрабыт…
У гэтай звужанай прасторы
Мы мізарнеем дзень пры дні!
На кухнях — лаянка, дакоры,
На плошчы — камень цішыні…
Шукаю існага прычыны.
Дасць Бог, знайду патрэбны клін!..
Ты, Беларусь, — мая Айчына.
А я твой, хоць не лепшы, сын…
0
0
0
0
0
0
