Людка СІЛЬНОВА
Герой
Ён — вялікі як гара. І нават імя ягонае пагрозьліва гыркае, нібыта далёкі голас патрывожанага драбязой магутнага зьвера. І гаркавіць — як нешта іншае, цалкам непрыдатнае для будзённага існаваньня чалавека. (Як гарчыца, аздоба ежы, добрая толькі ў невялікіх дозах.)
О, герой! Гарэньне агню ў ружовай лілеі пяшчотнае чалавечае пашчы…
Герой — грымоты грому! Глыбокае жарало гарматнай рулі на колах. Рулі, задзірліва і ваяўніча скіраванай у неба…
Ён жыве ў цэнтры Зімы, у крыштальным палацы зь лёду — празрыстым і крохкім, як шкло. Заслона бязважкіх серабрыстых сьняжынак хавае ўваход у ягоны алькоў. Шасьцігранны ложак-ільдзіна — у сумётах белага сьнегу. Зрэдку блісьне дыямэнтам халодны крухмальны шарпак.
На арфе з тонкіх ледзяшоў, якія зьвісаюць з высозных скляпеньняў, грае тужлівыя песьні вецер. У іх ці то плачуць дзеці, ці то крэкчуць перад сьмерцю старыя. Нібыта жаліцца ахвярнай козачкай маладая дзяўчына, уздыхае на мяжы стомы араты…
Герой жыве прыгодамі і чаканьнем цудаў! Простае, будзённае, наладжанае існаваньне — зусім не ягоны сьвет. Там Героя проста не існуе! Герой кліча Стыхію і Рызыку, Славу і Вікторыю… Ці ўсіх іх у адной? Ягоная Дама сэрца — гэткая ж неспасьцігальная, вялікая і няўлоўная, як ён сам. Толькі шчэ больш празрыстая.
Меч — ягоны найлепшы сябар, выпадак — родны бацька, подзьвіг — урэшце прычаканы сын.
Гора героям! Час кінуў ім выклік. Сэкулярызацыя, жаночая эмансыпацыя, дэмакратызацыя, тэхнагенная рэвалюцыя… Рыска да рыскі, “птушка” да “птушкі”, чалавек да чалавека… Сума… І новая карцінка-краіна гатовая! А дзе пачынаецца матэматыка, там сканчаецца паэзія. І — Герой.
Герой патрабуе таямніцы. І — прасторы. Адбярыце першае і другое — і Героя няма. Ёсьць проста маленькі чалавек, добры або ліхі. Паглядзіце, вось ён: абураны, злосны, сьмешны, у цэнтры магічнага кола, якое імкліва сьціскаецца ля яго ног і, цалуючы пыльныя падэшвы прамяністых чаравікаў, зьнікае.
