Знакі прыпынку
***
Дабіваюся ад Стася (унука) адказу на тое, чаму ён зноў залез у мой кампутар, хоць абяцаў ня лезьці?.. Ён пакрыўджана і ўпарта маўчыць. Амаль крычу, каб не маўчаў, бо нічога нельга растлумачыць маўчаньнем, растлумачыць нешта можна толькі словамі! Не дабіўшыся ніякіх слоў, сядаю працаваць, спрабую аднавіць тэкст, які Стась выпадкова зьнішчыў. Сам ён зьбягае ў лес — як заўсёды, калі крыўдуе.
Плюю на тэкст, іду шукаць… Знаходжу за валунамі, працягваю мезенец: «Добра, міравая. Гары ён гарам, той тэкст, вунь і безь яго колькі ўсяго ў сьвеце…» Малы чапляецца сваім мезенцам за мой, але замест «Мірыся, мірыся і болей ня біся» чую ў адказ: «Растлумачыць словамі можна толькі словы».
***
Спрабую давесьці Стасю, якое дзіва — паэзія, але слухаць пра дзіва паэзіі ён не ў настроі. Тым самым і мяне з імпэту зьбівае, таму прамаўляю то нейкую няўцяміцу, то банальнасьць… Маўляў, усе і ўсё — цені і пыл, а паэзія — вечнасьць. Нязгасны чалавечы дух.
Мы ідзём узьлескам, сьцяжынаю ўздоўж мора, над якім, апускаючыся, палымнее і, здаецца, вось-вось падпаліць ваду вечаровае сонца. Стась спыняецца, глядзіць на мяжу вады і полымя, пытае: «А сонца пагасьне?..» Адказваю, што калі-небудзь абавязкова — як і ўсялякі агонь. Як і ўсё…
Малога гэта не засмучае. Ну, пагасьне дык пагасьне… Ён ідзе далей так, як вядзе яго сьцяжына, скача-падскоквае і, вынаходзячы рытм руху, раптам рыфмуе, падскокваючы: «Што для чаго, калі сонца пагасьне навек, што для чаго напісаў хоць адзін чалавек?..»
