Дождж
Палёнае паветра не натхняе
Ні на падарожжы, ні на вершы,
Але ў надвор’і не націсьнеш на «rewind»,
Не націсьнеш «stop» ці «play». Спацеўшы,
Будзеш рухацца паміж будынкаў,
Бы жаўнер паміж акопаў, але сёньня
Я іду свабодна, раблю здымкі —
Сёньня дождж, імжыць у Вашынгтоне.
У Беларусі дождж таксама, Франкфурт плача
Кроплямі буйнымі, што нясуцца з хмараў,
Над Ірляндыяй маланкі, у Польшчы не іначай.
Дождж — гэта паэзія, і нават безь «піяраў».
Не ставала гэтага. Так не ставала!
Цяжка жыць, калі бэтонная пустэльня
Пяе песьні мэханізмаў і блішчыць мэталам,
А паэт — бы ў пекле — дранік на патэльні.
Палёнае паветра не натхняе,
Але сёньня дождж, імжыць у Вашынгтоне.
Беларусь, бы субмарына, у думках усплывае.
Іду да аўтамата: «Мама! Як там дома?»
Вашынгтон—Чэйпэл-Гіл, ЗША
