Знакі прыпынку
* * *
Столькі сьніцца ўсяго і ўсялякага, што варта было б неяк снам аддзячыць. Кнігу напісаць: «Неадплатныя сны».
* * *
Жыцьцё чалавечае — сямейнае, суседзкае. А не заводзкае, калгаснае… Ці не саюзапісьменьніцкае — паэтычнае там, празаічнае, грамадзка-палітычнае…
Дзякуй Богу, я зразумеў гэта раней, чым настала невыносная пара высьвятленьня адносін.
* * *
Фраза для нечага: «Разьвялі тысячу кралёў — і ўсе патрыёты! А здохнуць як кралі…»
* * *
Найболей баіцца, каб яго не сурочылі, дзяцел — стукае і стукае па дрэве.
* * *
Чым пазьней правяраеш лятарэйны білет, тым даўжэй здаецца, што ты выйграў.
* * *
Надзея — рэч ненадзейная.
* * *
Ён зьявіўся на сьвет, каб яго перайначыць, але трохі ня ў час нарадзіўся: у сьвеце адбыліся якраз сякія-такія перамены — і болей аніякіх перамен ніхто не хацеў.
* * *
У «Мастацтве кіно» — дзёньнікі Я.Левіна, кінаведа. Чытаю запіс пра Я.Еўтушэнку: «Усё ў яго нікчэмнае, нават манія велічы. Убоства з шанцамі дажыць да бюсту на станцыі Зіма». Два сказы — а колькі зайздрасьці.
* * *
Азіраючыся назад, бачыш, што памыляўся, а яшчэ празь нейкі час аказваецца, што памыляўся якраз тады, калі думаў, што памыляўся…
Бамаршэ сказаў: «Час — сумленны чалавек».
* * *
Сюжэт.
Жыў чалавек… і ўсё, на што рашыўся, — аднойчы ў адказ на зьнявагу сарваў, кінуў, пабіў, растаптаў перад крыўдзіцелем свае акуляры… і, калі памёр, на чырвонай аксамітавай падушачцы, на якіх паперадзе нябожчыка ягоныя ўзнагароды звычайна нясуць, — пранесьлі гэтыя пабітыя акуляры.
* * *
Незразумела было, што з гэтага павінна вынікаць, дык нічога і ня вынікла.
* * *
«Сёньня — як ёсьць, а заўтра — бліны», — бабця казала. А Пушкін казаў: «Яшчэ павесялімся».
