Адкуль пайшлі «чарка і скварка» + фота 3

Адкрыла імпрэзу старшыня Рады ЗБС «Бацькаўшчына» Ніна Шыдлоўская

Прысутныя ўшаноўваюць памяць памерлых 5 і 6 сакавіка вядомых дзеячаў беларускага замежжа -- Валянціна Грыцкевіча і забітага ў Вільні Рамана Вайніцкага.

Выступ рэдактаркі кніг, даследчыка эміграцыі Наталлі Гардзіенкі.

Выступае літаратуразнаўца Ціхан Чарнякевіч.

Выступ лінгвіста Змітра Саўкі.

Рыхтуецца да выступу Адам Мальдзіс.

Адам Мальдзіс.

Ганна Кісліцына.

Ежа для літаратуразнаўцаў

Два з прадстаўленых выданняў зацікавяць пераважна даследчыкаў літаратуры. Таму на прэзентацыі ім надавалася менш увагі. Вядоўца імпрэзы, гісторык Наталля Гардзіенка, сказала колькі словаў пра кожнае.

Альманах «Запісы Беларускага інстытута навукі і мастацтва», які існуе з 1953 года, выходзіць у Нью-Ёрку апошнім часам раз на год.

Новы нумар прысвечаны беларускай літаратуры — як эміграцыйным пісьменнікам, так і літаратарам метраполіі, пераважна міжваеннага перыяду.

Тут змешчаныя фотаархівы пісьменніка Юркі Віцьбіча, даваенныя дакументы літаратуразнаўцы Антона Адамовіча і ягонае ліставанне з паэтам Міхасём Кавылём, дзе ён вучыць яго пісаць санеты, а таксама поўная бібліяграфія артыкулаў Максіма Багдановіча ў нямецкамоўным і эміграцыйным друку.

У кнізе амерыканскага беларуса, архівіста, даследчыка Лявона Юрэвіча «Жанры» разглядаюцца некаторыя напрамкі беларускай эміграцыйнай літаратуры.

Тут ёсць тэксты, прысвечаныя спецыфічнаму гумару дыяспары, травелогам — нататкам эмігрантаў пра падарожжы, у тым ліку і на радзіму, у БССР.

Надаецца ўвага біяграфіям, перакладам, што рабіліся за мяжой, ды іншым жанрам, якія існуюць у эмігранцкім асяродку. Кніга зрабілася дваццаць першым выданнем у серыі «Бібліятэка Бацькаўшчыны», якая папулярызуе веды пра беларускую дыяспару. Ніна Шыдлоўская, старшыня Рады Згуртавання беларусаў свету «Бацькаўшчына», адзначыла: «Кнігі, што выходзяць у гэтай серыі, вучаць, як захоўваць Беларусь незалежна ад таго, дзе ты жывеш. Бо для нас як нацыі не вельмі вялікай і з цяжкай доляй вельмі важна, каб беларускае жыццё існавала не толькі на радзіме, але і ў тых краінах, куды воляй лёсу трапляюць нашыя людзі».

Беларускі Ільф і беларускі Пятроў

Наступныя дзве кнігі могуць стаць адкрыццём не толькі для знаўцаў беларускай эміграцыі, а для любога прыхільніка добрага чытва.

Пра іх гэтым вечарам казалі шмат, з захапленнем і гарачымі заклікамі «чытаць усім».

Даследчык Ціхан Чарнякевіч прызнаўся, што да таго, як атрымаў прапанову зрабіцца рэдактарам-укладальнікам кнігі Лявона Савёнка «Творы», ніколі не чуў пра гэтага аўтара. У кнізе сабраныя даэміграцыйныя творы пісьменніка-фельетаніста і тэксты, напісаныя падчас акупацыі, якія пасля яго ад’езду ў ЗША былі незаслужана пакінутыя без увагі на радзіме.

«Лявон Савёнак — адзін з найлепшых сатырычных пісьменнікаў савецкага часу, гэта беларускі Ільф і Пятроў. У 1920-я гады ён быў карэспандэнтам газеты „Савецкая Беларусія“, на той час яшчэ беларускамоўнай,

і там друкаваў свае фельетоны. Безумоўна, тэмы былі спецыфічныя, часта даводзілася „адгукацца на задачы кампартыі“, але пісаў ён так па-майстэрску, што кожнае слова ажно звінела. Калі я перадрукоўваў іх у чытальнай зале, часам ажно не мог стрымацца ад смеху, — кажа Чарнякевіч, на думку якога сатырычны талент Савёнка можна паставіць нават вышэй за талент Мрыя. — Абсалютна незразумела, як некаторыя фельетоны маглі быць надрукаваныя ў той час. Бо даводзячы пэўную з’яву рэчаіснасці да абсурду, ён паказваў ідыятызм некаторых сітуацый. Так што гэта быў апазіцыйны таварыш».

«Дзённік 1943–1947» Дзмітрыя Сямёнава — хлопца, які не быў вядомым дзеячам ні на радзіме, ні ў эміграцыі, — з’яўляецца ўнікальным гістарычным дакументам.

Запісы, якія выпадкова захаваліся ў сям’і аўтара, вяліся ў 1943 годзе ў акупаваным Мінску і падчас уцёкаў за мяжу. Гісторыка Антона Рудака яны зацікавілі найперш як адлюстраванне тагачаснага моладзевага асяродку ў сталіцы.«Як ні дзіўна гучыць, у часе акупацыі ў Мінску моладзь фактычна далучылася да агульнаеўрапейскай інфармацыйнай і культурнай прасторы. Людзі глядзелі фільмы і слухалі музыку, папулярную ў Еўропе, чаго не было да вайны. Нават подпісы на фотаздымках і віншавальных паштоўках моладзь рабіла па-нямецку, — кажа Рудак. — Цікава, што Сямёнаў у перыяды захапленне рознымі дзяўчатамі ў запісах пераходзіць на рускую мову. Значыць, дзённік ён вёў не толькі для сябе ці нашчадкаў, але і каб даць пачытаць».

Адкуль пайшлі «чарка і скварка»

Літаратурны крытык Ганна Кісліцына знайшла сувязь паміж дзённікамі Сямёнава і самым буйным сатырычным творам Савёнка «Запіскі эмігранта» («Дзеннік Ів. Ів. Чужанінава»), бо яны апісваюць адну і тую ж рэчаіснасць, час акупацыі ў Мінску.

«Нядаўна я даведалася, што ў 1950-я гады ў Мінску была хваля антысемітызму. Мяне зацікавіла: як гэта магло быць пасля столькіх нявінных ахвяраў, беларусы ж павінны былі шкадаваць яўрэяў.

Прачытаўшы гэтыя тэксты, я зразумела, што беларусы маглі не бачыць не тое, што адбывалася побач з імі ў адным горадзе, а нават на суседніх вуліцах, — апавядае Кісліцына. — Калі ў Сямёнава слова „немцы“ пару разоў згадваецца — танчылі разам ці гралі ў фанты, то ў Савёнка яго ўвогуле няма. Можна, аказваецца, пражыць на гэтай тэрыторыі і не бачыць ворага, а бачыць толькі тое, што ўвасабляе беларускую нацыянальную ідэю — чарку і скварку. Кніга Савёнка разбіла маё ўяўленне, што гэтая актуалізацыя чаркі і скваркі з’явілася ў 1990-я. Бо ў кнізе гэты фразеалагізм згадваецца шматкроць: калі спачатку „чарка, скварка і цёплы жаночы бок пагладзіць“, то бліжэй да канца вайны пра бок ужо няма, відаць, трошку расхацелася».

Ганна Кісліцына расказала, што твор Савёнка здзівіў яе многімі акалічнасцямі сталічнага жыцця:

і апісаннем шлюбу пад акупацыяй, калі жаніліся дзеля некалькіх палітонаў ці мяхоў мукі, і запатрабаванасцю розных варажбітак, цыганак і хірамантаў, да якіх людзі хадзілі, каб дазнацца пра сваю будучыню, і раптоўнай рэлігійнасцю ў атэістычным асяродку.

«Здаецца, што смешнае магло быць ў той вайне? Але праз мову можна рассмяшыць, нават апісваючы самыя трагічныя сітуацыі.

Гэта рэдкая кніга ад эмігрантаў, над якой ты не сядзіш і не нудзішся, разбіраючы складаную мову, а можаш проста павесяліцца», — дадала яна напрыканцы і параіла ўсім яе прачытаць.

Аляксандра Дорская, фота Зарыны Кандрацьевай

Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй ананімна і канфідэнцыйна? Пішыце рэдактару «Нашай Нівы» ў ТГ