«Выдаваць папяровую газэту «наркамаўкай» было вырашана ад першага нумару. Справа ў тым, што ў нашым праекце былі і ёсьць розныя людзі. Адны настойвалі, каб газэта выходзіла па‑беларуску, іншыя — па‑расейску, трэція выступалі за білінгвізм. Аднак газэты па‑расейску няхай выдаюцца ў Расеі, а білінгвізм — гэта ўвогуле нейкая шызафрэнія, раскол сьвядомасьці. Мы пагадзіліся на кампрамісным варыянце — наркамаўцы. «Свабоду» ніхто ня можа выпісваць афіцыйна і сьвядома, часьцей за ўсё яна трапляе да людзей абсалютна выпадкова. На рынках ці ў іншых месцах. Тут мы бліжэй да «Мужыцкай праўды» Кастуся Каліноўскага. Гэта вымушаная сытуацыя, бо афіцыйна зарэгістраваць «Свабоду» немагчыма. І калі газэта трапляе ў рукі простаму чалавеку, не заангажаванаму ў нацыянальны рух і не інтэлектуалу, то ў яго ня мусіць узьнікаць лішніх пытаньняў: чаму тут мяккі знак, а тут «ня»? Чаму мы пішам ня так, як вучаць у школе? Каб гэта растлумачыць, трэба было б кожнаму прачытаць лекцыю пра мову і правапіс. Тым часам наша эксклюзіўная інфармацыя і аналітыка засталася б «за кадрам».
Выходзіць «наркамаўкай» у інтэрнэце я ня бачу ніякага сэнсу, хіба калі толькі нам прапануюць за гэта вялікія грошы. «Ад душы» гэтым правапісам ня пішуць. Людзям, якія карыстаюцца сусьветнай павуцінай, нічога тлумачыць ня трэба».
