 |
Ігар папрасіў дазволу на тэлефонны званок. Зьвязаўся са старшынёй гарадзкой арганізацыі партыі БНФ Аляксандарам Рамановічам. Той мае шэраг затрыманьняў, некалькі разоў быў асуджаны на так званыя суткі, мае досьвед юрыдычнай абароны асобы.
— Аляксандар мяне папярэдзіў, — кажа Ігар Салавей, — што міліцыянты мусяць уручыць позву. «Калі такой паперы няма, то гані іх прэч», — параіў Рамановіч.
Празь дзьве гадзіны тыя ж лейтэнанты зноў тапталіся ля парога і грукалі ў дзьверы. У іх была падпісаная начальнікам позва. Юнак рушыў за нязванымі гасьцямі, куды клікалі — нібыта ў 216 кабінэт ГАУС да маёра Нікалайчанкі. А вось што адбылося пазьней:
— Пасадзілі ў аўтамабіль, але адвезьлі не ў ГАУС, а ў будынак гарадзкога гатэлю «Прыпяць», у 304 пакой. Тут былі трое людзей ў цывільным. Пасьведчаньне супрацоўніка КДБ паказаў толькі адзін. Двое іншых нібыта ігнаравалі мяне, грэбавалі засьведчыць, хто яны і чаму застаюцца тут.
Дапытвалі так званым перакрыжаваным мэтадам: адзін задае пытаньні, другі перапыняе на паўслове, трэці дамагаецца, каб я паўтарыў ягоныя выдумкі. У асноўным іх цікавілі зьвесткі пра маю вучобу ва ўнівэрсытэце Польшчы.
— Ці маеш ты кантакты з польскімі спэцслужбамі? — На гэтую бязглузьдзіцу я ўсьміхаўся ды маўчаў. Кадэбісты перайшлі да пагрозаў. Яны ўзгадвалі пра «расстрэльны» артыкул за «здраду радзіме і шпіянаж». Я адмовіўся зь імі размаўляць, запатрабаваў юрыдычнага абаронцу. У адзін голас прыгразілі, каб пра зьмест гутаркі нікуды не паведамляў. Нават патрабавалі расьпіску на гарантыю гэтага. «Калі язык дзе‑небудзь разьвяжаш, то мы зробім зь цябе другога Міхайлава! Ні ў Беларусі, ні ў Польшчы табе ня будзе жыцьця нармальнага», — сказаў нехта зь іх, калі я ўжо быў на парозе.
Пра сябе Ігар паведаміў, што ў польскім унівэрсытэце навучаецца па спэцыяльнасьці палітоляг‑журналіст. У мінулую выбарчую кампанію ён працаваў у камандзе кандыдата ў прэзыдэнта Аляксадара Мілінкевіча. У сакавіку 2006 году быў затрыманы і арыштаваны на 10 сутак за ўдзел у намётавым лягеры ў Менску.
