Выйшаў трэці зборнік Міколы Кандратава

Калі ў анатацыі да кнігі пазначаецца, што аўтар працягвае «сумна-лірычнае пераасэнсаванне свету», то з гэтай думкай не хочацца пагаджацца. Бо вершы Міколы Кандратава — аўтара, які напоўніцу раскрыў свой талент ужо ў досыць сталым узросце, наведваючы суполку «Літаратурнае прадмесце», насамрэч пакідаюць уражанне станоўчае і сонечнае. Як і сам паэт, творчая манера якога сваёй далікатнасцю і чуйнасцю да навакольнага свету нагадвае пісьмо філалагічнага пакалення. Вершы сучасныя і адначасова класічныя. Яны — нібыта спадкаемцы твораў Максіма Багдановіча. Экспрэсіянізм у XXI стагоддзі? Магчыма. І гэта прываблівае.

***
Над Валожынам воблакі белыя-белыя,
і між іх, аглядаючы свет,
зрэдку храмы і замкаў руіны ўтравелыя,
Страцім-лебедзем сонца плыве.

Паглядае сюды, дзе палацы люструюцца
праз умоўную рысу сцяны.
Залюстрэччам здаецца зямля беларуская,
у якім заблудзіліся мы.

Прываблівае чытача і тэматычная разнастайнасць — ад старажытных вераванняў і філасофіі да прысвячэнняў паплечнікам, калегам і сучаснікам Наталлі Кучмель, Уладзіміру Някляеву, Святлане Длатоўскай, Алесю Квяткоўскаму, Аксане Спрынчан і іншым. Паэтычныя формы таксама розныя — ад санета да верлібра. Новая кніга Міколы Кандратава «Кроплі дажджу» — прыклад паспяховага аднаўлення класічнай манеры ў нашым часе.

Прэс-служба СБП

Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй ананімна і канфідэнцыйна? Пішыце рэдактару «Нашай Нівы» ў ТГ