— Якія самыя цяжкія моманты былі за час зняволення?
— Якія самыя цяжкія? (усміхаецца). Самыя складаныя, калі два кешары па этапу цягнеш, а так усё проста.
— Ці змяніла Вас турма?
— Трэба, каб людзі паглядзелі ды ацанілі. Я ж не магу сябе сам ацаніць. Я б хацеў усім падзякаваць за падтрымку, за лісты, за малітвы. Гэта самае важнае для чалавека, які знаходзіцца ў турме.
— Ці лёгка было вытрымаць той ціск, што аказваўся на Вас у турме?
— Усё адносна. Цяжка не цяжка. Ведаеце, не так яно, каб і проста, але і не Калыма. Ну і дзякуй Богу.
— Не зламалі Вас?
— Я збіраюся займацца тым жа, чым займаўся. Буду рабіць тое, што рабіў да турмы.
— Вы ж ведаеце, што шмат людзей з’ехала з краіны.
— Я нікуды не еду.
— Якое было стаўленне іншых вязняў?
— Заўсёды і ўсюды вельмі добра падтрымлівалі. У некаторых месцах былі такія спробы адміністрацыі выкарыстоўваць зняволеных, каб яны нешта ажыццяўлялі. У турме заўсёды знойдуцца людзі, якія гатовыя зарабіць сабе
