У Дубліне ва ўзросьце 74 гадоў памёр паэт Шэймас Хіні, ляўрэат Нобэлеўскай прэміі па літаратуры за 1995 год.
У паведамленьні сям'і Хіні гаворыцца, што ён памёр у шпіталі сёньня раніцай.
Ён аўтар шматлікіх паэтычных зборнікаў, выдаў таксама шэраг эсэ і перакладаў. У 2011 годзе Хіні перадаў вялікую колькасьць сваіх працаў Нацыянальнай бібліятэцы Ірляндыі.
На беларускую Гіні перакладаў Сяргей Шупа.
***
Шэймас Гіні
Выпадковая ахвяра
1
Звычайна ён піў сам з сабою,
Шурпатым вялікім пальцам
Паказваў на верхнюю паліцу,
Каб налілі яшчэ адзін ром
З чорнай парэчкай — навошта
Без патрэбы падаваць голас -
Або на хаду замаўляў куфаль цёмнага,
Імітуючы жэстам, як дастаюць корак;
А калі зачынялі, выходзіў
У сваіх рыбацкіх ботах і кепцы
У непраглядную цемру дажджу,
Работнік бяз працы.
Пэўны ў сабе й хітраваты,
Няўклюдна тактоўны,
Рыбацкае пільнае вока
І чуйная сьпіна.
Ён ніяк ня мог зразумець
Майго другога жыцьця.
Часам, седзячы каля стойкі,
Заўзята шчыруючы з нажом
Над тытунёвым брыкетам,
У перапынку між чаркамі,
Ён заводзіў размову пра вершы.
Нам бывала добра ўдвох.
Баючыся падацца паблажлівым,
Я спрабаваў неўпрыкмет
Перавесьці гаворку на вугроў
Або на фурманскае рамяство
Або на дзецюкоў з ІРА.
Аднак мае хітрыкі
Ён адчуваў сьпінаю:
Яго разьнесла ў шматкі
Нападпітку
Падчас камэнданцкай гадзіны,
Праз тры ночы пасьля таго, як забілі
Тых трынаццаць чалавек у Дэры.
СПЭЦНАЗ — БУЛЬБАШЫ 13:0
Было напісана на сьценах
У тую сераду,
Калі ўсе затаілі дыханьне.
2
То быў дзень халоднай
Золкай цішыні, узьвеяных ветрам
Стыхара і сутаны:
Абсыпаныя дажджом і кветкамі
Труна за труною
Выплывалі зь дзьвярэй
Поўнай людзьмі катэдры,
Нібы кветкі па ціхай рацэ.
Супольнае пахаваньне
Спавівала нас сваім палатном,
Абгортвала і стуляла.
Нішто не магло ніколі
Утрымаць яго ў хаце,
Як бы ні пагражалі ў тэлефоне,
Якія б чорныя сьцягі ні вывешвалі.
Я бачу яго, як ён азірнуўся на выбух,
раскаяньне й страх, зьмяшаныя
На яшчэ пазнавальным твары.
«Воць ты, як лічыцца,
Адукаваны чалавек, — я чую,
Як ён пытаецца ў мяне, —
Ану, разгадай мне гэтую вар’яцкую загадку».
3
Я спазьніўся на пахаваньне,
Раніцой таго дня
мяне ўзялі на ягонае судна,
Вінт вуркатаў, месячы ў бель
Леныя воды пад кілем,
Я каштаваў зь ім свабоду.
Вось так адарвацца ад дна,
Плюнуць на ўлоў і ўсьміхацца,
Намацаўшы рытм, які нясе цябе,
Мілю за міляй,
У тваё патаемнае месца
Недзе там, далёка за небакраем...
Прывід, што на сьвітанку
Брыдзе праз дажджлівую цемрадзь,
Спытайся ў мяне зноў.
Пераклаў Сяргей Шупа (Наша Ніва, №7-8, 1995)
