У ліпені мне выпала правіць здароўе ў Бараўлянскім вайсковым шпіталі імя Машэрава. Дыягназы самыя разнастайныя: тут і арытмія, і ціск, і дыябет... А самае галоўнае — я з малых гадоў інвалід па зроку.
Правае вочка пасля кансультацый знанага маскоўскага афтальмолага Фёдарава мне выдалілі... Адным словам, гады, хочаш не хочаш, а робяць свае сляды. Але ёсць у мяне і пакуль не загоеная духоўная рана.
Побач з Бараўлянамі, каля Вячы, ёсць адзін куточак — Бараўцы. У свой час, у 1904—1909 гадах, гэты кут прывабіў сям’ю Луцэвічаў, і яны ўзялі яго ў арэнду.
Тут Купала прычакаў сваю першую паэтычную кніжку «Жалейка», напісаў шэраг класічных твораў: «Адвечную песню», «Шэпчацца явар з калінаю».
Па сутнасці, Бараўцы — першае Купалава літаратурнае гняздо. Тут ён стаў Беларускім Песняром.
Амаль усе куточкі Зямлі, дзе толькі ступала Купалава нага, ушанаваныя. I толькі Бараўцы побач з Мінскам, з сталіцай Беларусі, абдзелены ўвагай.
Гэта дакор не толькі мясцовай уладзе, але ўсёй творчай інтэлігенцыі. Маглі б узяць Бараўцы пад апеку і самыя блізкія ад іх школы — Дубаўлянская, якая цяпер у Бальшавіку, колішнім Кажухаве, і Папярнянская.
Кажуць: «Дык нічога ў Бараўцах не ацалела з Купалавых часоў». Так, ні забудовы, ні якіхсьці іншых прыкмет колішняга фальварка.
Але дакладна вядомы той пагорак, на якім месцілася арандаваная Луцэвічамі сядзіба пані Стралкоўскай. Ацалелі і краявіды, якія атулялі колішнюю сядзібу з азяркомлугавінай.
То хоць бы на ўскрайку таго пагорка пасадзіць дрэва, якое колісь апеў Купала — явар. Яго так не стае ў Бараўцах.
А пры явары тым — і каменьчык якісь паклалі б. І нядорага было б. І заўсёды была б згадка пра Янку Купалу ў Бараўцах.
