20 лістапада споўнілася б 65 гадоў беларускай паэтцы Яўгеніі Янішчыц (20.11.1948 — 25.11.1988).
***
Як за дажджамі частымі-рабымі,
За кудасой,
дзе шляху не відно,
То ластаўкаю першай,
то рабінай
Пастукаюся ў чуйнае вакно.
Нацятыя, нібы пасля разлукі,
Паверх прасцінкі,
што святлей снягоў,
Уздрыгваюць у сне кароткім
рукі
У водгуллі заранак і грамоў.
У сенцах – бульбы пах і лугаўя.
Святы снапок у закутку мадзее.
...Дзень добры, мама!
Гэта зноўку я,
Уся твая гаркота і надзея.
***
Не воблака, а проста аблачынка
Загадкава плыве над галавой.
Смяюся я:
вясёлая дзяўчынка,
Як матылёк,
ляціць над кладкай той...
Як добра ёй журыцца беспрычынна!
Да твару ёй і лета, і зіма...
Ўсміхнуся я:
яшчэ бяжыць дзяўчынка
Па кладцы той, якой даўно няма.
***
Над хронікай 30-х гадоў
Які разгул шалёным капытом,
А здзекаў жах, нібы ў сярэднявеччы!
І Д'ябал у Суддзі перапытаў:
—Таленавіты? Значыць, небяспечны!
Ці не з жалезнай д'яблавай рукі
Пісьменнікі запісаны ў шпіёны?!
Ужо ляцелі кнігі на шматкі
І граззю пакрываліся імёны.
Ужо вучоны кроў сваю глытаў,
Бяззубы ў сорак, шамкаў па-старэчы.
А Д'ябал у Суддзі перапытаў:
— Не размаўляе? Значыць, небяспечны!
Даносчыкам да твару ліпкі бруд,
Пры дапамозе іхняе брыднечы
Выносіліся словы, як прысуд:
«Таленавіты — значыць, небяспечны»
Паміж травы трагічнай і груддзя
Стаю ў журбе і думаю аб вечным:
Таленавіты — сам сабе суддзя,
А для паскуд - заўсёды небяспечны...
