Мёртвая дзяўчынка паціснула плячыма. Яе сяброўка церла змерзлыя рукі, пераступала з нагі на нагу і раздражнёна ўздыхала.
— Усё. Я звальваю.
Дзяўчынка прысела на край лаўкі. З уздыхам Клуша села побач.
Снег сёлета лёг як запланавана — з самага пачатку снежня. Падаў павольна і збіраўся ў брудныя гарадскія сумёты, замятаў паркі, студзіў беларускі бальзам.
Сняжынкі калолі нос, ветрам працінала стары шэры пухавік, а ў ботах трэба было паставіць прафілактыку. Абсалютна мярзотнае надвор’е. Абсалютна мярзотны настрой. Абсалютна мярзотны.
— Бальзам — поўная херня.
— Ды замаўчы, — Мёртвая дзяўчынка ўзяла бутэльку з рук сяброўкі і зрабіла працяглы глыток.
За фантанам, упрыгожаным скаладанай кампазіцыяй з хлопчыкаў, птушак і глыбіннага сэнсу, з захапленнем ванітаваў нейкі панк. Фантан заносіла снегам. Клуша скоса зірнула панка і гучна фыркнула.
— Чалавек дэградуе. Мы ператвараемся ў першабытных істот. А павінны гучаць горда.
— На маю думку ён вельмі ганарліва гучыць. Чуеш, які багаты гукавы дыяпазон…
Клуша скрывілася і пацягнулася за ратуючым напоем. За метр ад яе ўпаў сняжок. Трасціна хутка, амаль подскакам набліжаўся да іх па сцежцы, падняўшы руку і патрасаючы белым цэлафанавым пакетам. Пакет звінеў цалкам па-каляднаму.
— Я зараз адкінуся ад холаду, а ён скача, — Клуша з пустой тарай у руках накіравалася да бліжэйшай сметніцы, пакрыўджана віхляючы клубамі.
— Я вапшчэ не понял, как эта палучілась, — Трасціна плюхнуўся на лаўку і пачаў калупацца ў пакеце. — Я ўжо амаль выйшаў, але на падзіку сустрэў…
У Мёртвай дзяўчынкі не было ніякага жадання слухаць. Яна адхіснулася назад і завалілася спінай на снег,
адсоўваючыся ад лаўкі. Позіркам утаропілася ў верхавіны дрэваў: яны выглядалі карычневымі, цёмнымі, а неба — брудным. Сняжынкі падаваліся пылам, які вытрасаеш са старых дачных посцілак. Дзяўчынка пачала вадзіць туды-суды рукамі і нагамі, спрабуючы зрабіць «анёла». Не самы цікавы занятак.
— … дык я змерз як скаціна. Гэта табе не холадна, — сказаў Трасціна і кінуў у Дзяўчынку пакетам. Пакет на паўдарогі ўзляцеў уверх і падаўся ў вырай. — Ты ж мёртвая.
— Дай сюды, — Дзяўчынка села, выцягнуўшы руку.
— Чаму ты такі прыдурак? — Клуша пагардліва паглядзела на хлопца і адсунулася ад яго далей.
— Айм э лузер бэйбі, со ўай донч ю кіл мі! — запеў Трасціна і нахабна пацягнуўся да Клушы з пацалункам.
Мёртвая дзяўчынка адпіла бальзаму і выцерла рукой рот. Сёння ў клуб яны не пойдуць: там святочная цукровая весялосць і святочны платны ўваход.
Гэты парк таксама па-свойму святочны: размешчаны ў цэнтры горада, за спінай галоўная ялінка, упрыгожаная хакеістамі. Шклянымі. Святочнымі. Над праспектам мігцяць ліхтары, імітуючы зорнае неба.
Мінакоў амаль няма, халоднае рэзкае паветра і мокры снег разагналі па дамах тых, каго не разагнаў канец працоўнага дня.
Дзяўчынцы, аднак, сапраўды не было холадна. Яна ж мёртвая.
З боку галоўнага ўваходу ў парк забегла кампанія п’яных падлеткаў, якія гучна ржалі і перабівалі адзін аднаго. Той, што ішоў пасярэдзіне, трымаў нешта ў руках, з пераменным поспехам намагаючыся гэтае нешта не ўпусціць. Юнакі, хістаючыся, падышлі да сметніцы, ужо, вядома, асвечанай пустой бутэлькай з-пад бальзаму, і кінулі туды свой скарб. Хтосьці з іх нязграбна яго падпаліў і з абсалютна апалітычнымі крыкамі яны пабеглі ў бок выхаду.
Мёртвая дзяўчынка ўстала і падышла да сметніцы: палала зялёная пластыкавая галіна ялінкі, праўда, без хакеіста. Але з чырвоным шарыкам, які ўжо пачаў чарнець ад сажы.
Дзяўчынка працягнула рукі да імправізаванага вогнішча і падумала, што ў яе зусім няма святочнага настрою. Яна пацёрла рукі і прыклала іх да шчок. Ухапіла сябе за нос. Высунула язык. З насупленым тварам зляпіла сняжок і запусціла ў фантан, але прамахнулася. У гэты момант чырвоны шарык, нагрэўшыся да крытычнай тэмпературы, лопнуў і разляцеўся чорна-чырвонымі аскепкамі, захапіўшы з сабой попельныя кавалкі ялінкі. Усё гэта павіхрылася ў паветры некалькі секундаў і засыпала вакольны снег.
Дзяўчынка пасміхнулася і падумала, што яна абсалютна нічога не разумее ў святочным настроі і ўладкаванні сусвету. І што ёй абсалютна пофіг. Яна ж мёртвая.
— Сайлен найт! Холі найт! Олл із кам! Олл із кам! - загарланіў Трасціна і заржаў, ухіляючыся ад Клушы, якая паспрабавала ўдарыць яго па галаве за пошлыя інтэрпрэтацыі сусветнай класікі.
Мёртвая дзяўчына падыйшла да сяброў. Узяла бутэльку з рэштай святочнага алкаголю і падняла ўгору.
— Мне хораша. І я абсалютна не разумею, як так выйшла. Паходу, мы абсалютна не здольныя ніхера зразумець. За шчаслівыя непаразуменні!
—За шчаслівыя непаразуменні! — крыкнуў Трасціна і ўскочыў на лаўку, зацягнуўшы з сабой Клушу.
Сябры смяяліся і дапівалі бальзам. Разбуджаны сняжком, з-за фантана выпаўзаў панк. Ліхтары актыўна імітавалі зорнае неба. Сусвет працаваў абсалютна бессістэмна. Надыходзілі Каляды.
