12
Расея, 2007, каляровы, 153 хв.
Рэжысэр: Мікіта Міхалкоў
Ролі выконваюць: Мікіта Міхалкоў, Сяргей Макавецкі, Валянцін Гафт, Сяргей Гармаш, Сяргей Газараў, Аляксей Гарбуноў, Раман Мадзянаў, Віктар Вяржбіцкі, Юры Стаянаў, Сяргей Арцыбашаў, Міхаіл Яфрэмаў, Аляксей Пятрэнка, Аляксандар Адабаш’ян
Жанр: Драма
Прызы: Намінацыя на “Залатога льва” Вэнэцыянскага кінафэсту, Адмысловы прыз МКФ у Вэнэцыі за акторскі склад
Адзнака: 4,5 (з 10)
12 прысяжных вырашаюць лёс чачэнскага хлопца, якога абвінавачваюць у забойстве прыёмнага бацькі, расейскага афіцэра. Справа здаецца яснай, але ў аднаго з прысяжных ёсьць сумневы…
Сам Мікіта Міхалкоў выступіў у карціне рэжысэрам, сцэнарыстам – і акторам. Ягоны герой з даўгімі белымі валасамі – старшыня прысяжных – усё загадзя ведае, усё разумее, усіх выслухоўвае, але да часу маўчыць…
Фабула клясычнай карціны Сідні Люмета “12 разьюшаных мужчынаў” перароблена Мікітай Міхалковым на расейскі капыл. На экране кіно “найвышэйшай падробкі”.
Гэта падробка фэстывальная, бо чачэнская тэма й зварот да клясыкі гарантуюць зацікаўленасьць міжнароднае публікі.
Гэта падробка пад жанравае кіно, бо судовая драма вязка-нудная, наўмысна-зацягнутая, як задушлівыя спартовая заля, дзе сабралі прысяжных.
Гэта падробка… пад Міхалкова.
Пацешныя дэталі, кшталту знойдзенага аграмніснага станіка школьніцы, закратаванага піяніна й цыркавога нумару з адсутным какаінам – адсылаюць да раньніх стужак рэжысэра. Але атракцыёны не трагікамічна-мудрыя, а “з ідэяй” – на службе тыпажоў, што мусяць сымбалізаваць сёньняшнюю Расею.
Таксіст, які “ненавідзіць чурак” (Сяргей Гармаш), інтэлігент – былы алькаголік (Сяргей Макавецкі), стары габрэй (Валянцін Гафт), хірург-каўказец (Сяргей Газараў), закаханы далакоп-хабарнік (Аляксей Гарбуноў).
У кожнага (акрамя карыкатурнага “дэмакрата”) – свае сольныя выступы, кожны ўзгадвае сваё, выкладае душу – крычыць пра набалелае. Але гэныя крыкі зьнітаваныя пустатой.
Фільм – імітацыя “духоўнасьці”, бо замест асабістай адказнасьці прапануецца канфармізм, замаскаваны пад “саборнасьць”. Чалавека ламаюць праз калена – дзеля аднадушнага рэфэрэндуму. Праўда ня мае значэньня. Людзкія высілкі нічога ня вартыя.
Глючныя сны і безнадзейна кардонавы герой Міхалкова канчаткова касуюць мастацкі статус карціны.
Затое стужка прапануе ідэальны варыянт справядлівасьці: прызначыць Мікіту Міхалкова Госпадам Богам.
