1612: Хронікі Смутнага часу (1612: Хроники Смутного времени)
Расея, 2007, каляровы, 175 хв.
Рэжысэр: Уладзімер Хаціненка
Ролі выконваюць: Пётр Кіслоў, Віялета Давыдоўская, Артур Смальянінаў, Міхаіл Парэчанкаў, Марат Башараў, Габрыэль Фэрцэты, Аляксандар Балуеў, Валер Залатухін
Жанр: Гісторыка-фантазійныя прыгоды паводле сцэнару й кнігі Арыфа Аліева
Адзнака: 3,5 (з 10)
Хлопчык-халоп Андрэй закахаўся ў царэўну Ксенію Гадунову. У часы бязладзьдзя ён выдае сябе за гішпанскага ідальга, выратоўвае Ксенію і краіну ад “польска-літоўскіх” акупантаў – і ледзьве не стаецца царом…
Пагрозьліва-патрыятычная назва расейскае стужкі абяцала гістарычны эпас пра рускі народ – і благіх інтэрвэнтаў (большую частку якіх складалі ліцьвіны). Але аматары гісторыі могуць адпачываць. Шматпакутная “Насьця Слуцкая” – на тле карціны Хаціненкі выглядае вяршыняю гістарычнага рэалізму.
Драгуны з крыламі (якіх называюць выключна ляхамі), гарматы, забытыя строі – толькі антураж для фантазій, скрадзеных з “Хронік Нарніі”, "Царства Нябеснага", “Піратаў Карыбскага мора” – і “Уладару пярсьцёнкаў”. Пакража выкананая на ўзроўні 20-ай сэрыі 30-ага “Ваўкадава”.
У кадры дакучліва швэндаецца адзінарог, мёртвы гішпанец дае ўрокі, а бялявы старац (Валер Залатухін), зарыфмаваны з адзінарогам – прарочыць ксяндзу-акупанту благое прышлае (калі ён не адпусьціць бароды й не начэпіць на пуза вялізны крыж).
Стужка спрабуе пагуляць у авантуру (як здараецца ў пачэсных прыгодніцкіх фільмах) – але увесь час зьбіваецца на тандэтны дзяржаўніцкі патас. Уладалюбны рымскі Папа, мудры рускі народ (у асобе прамоўцаў з натоўпу), герой – “бурлак на Волзе”, татарын-патрыёт… Ані характараў, ані разьвіцьця – суцэльныя ідэалягічныя клішэ, вартыя тэленавінаў і Крамлёўскага палацу. Нат няшчасны адзінарог – як падкрэсьлівае сайт стужкі – геральдычны знак маскоўскіх уладароў.
У карціне няма рэжысэра Хаціненкі, затое ёсьць патрыятычная студыя “Тры Т” Мікіты Міхалкова. “1612” – гэта студыйны “Стацкі дарадца” для маладзёвай расейскай аўдыторыі. Пусты, крамлёўска-кічавы – і не цікавы нікому па-за межамі Масквы. Фільм мусіў ствараць міт. Але й міту не атрымалася.
Карціну адмыслова выпусьцілі к даце 4 лістапада, калі ў Расеі сьвяткуюць правал першае спробы інтэграцыі.
Фільму можна дараваць карыкатурна-ніякія вобразы ворагаў (станоўчыя пэрсанажы ня лепшыя); можна не зважаць на дурацкі падлеткава-архаічны слэнг; можна забыць пра мёртвую (глямурна-рэклямную) карцінку й суцэльную сюжэтную эклектыку з напышлівым патасам.
Але як дараваць тры гадзіны змарнаванага часу?
