Публіка абапал старой вуліцы жвава рэагуе на гэткі гістарычны спэктакль, радуецца рыцарству, мад’ярскай пяхоце самога Стэфана Баторыя, пляскае піваварам, што вязуць бочкі з сапраўдным гарадзенскім півам «Губэрт». Шэсьце апынаецца ля бронзавага аленя з крыжам паміж рогамі, каторага паставілі па прапанове майго прыяцеля — вядомага гарадзенскага скульптара замест савецкага танка на пастамэнце. Каралеўская пяхота дае залп з рушніц і г.д. і г.д.
Кажуць, за польскім часам сьвята патрона гораду наднёманскага заўжды адзначалі. Дзень гораду, праўда, і цяпер існуе, але не зьвязаны зь ніякай датай зь яго гісторыі, нават праводзіцца ў іншым месяцы: то 15‑га, то 20‑га. Дня Сьвятога Губэрта гарадзкое начальства не заўважае, папросту ня ведае. Усе яго думкі — пра блізкі «чырвоны дзень календара», пра фатальны стрэл «Аўроры», пра чарку і аскомныя тосты.
А што ж 3 лістапада насамрэч адбывалася ў Горадні? Вось мая сьціслая рэпарцёрская справаздача: на старой вуліцы ля бару «На Тэлеграфнай» годна бялелі чатыры аднолькавыя новыя «БМВ», аздобленыя вясельнымі гірляндамі штучных кветак. Бюст Ажэшкі на высокім пастамэнце намок. Я распнуў парасон і перайшоў па бэтонным мосьце цераз Гараднічанку, запыніўшыся хвілю, каб паглядзець на ваду.
Перад брамай парка адпачынку працоўных імя каралеўскага батаніка Жылібэра бялелі ў штучных гірляндах чатыры «Мэрсэдэсы». Я прайшоў пад мостам на вул.Ажэшкі і апынуўся ў другой частцы рачной Швэйцарскай даліны — у паркавай. На перападзе вада бруіла, з боку жоўтае лісьце мокла. Я перайшоў драўляным паўдужным мосьцікам на другі бераг. У зацішным месцы ўбачыў каляровых качараў і іх сьціплых шэрых сябровак.
Збоку ад вечнага агню з салдатам хадзіў пад дажджом карагод, унутры — у адваротным кірунку танчылі жаніх зь нявестай. Потым ён узяў яе нават на рукі. Затым подручкі яны пад чорным парасонам сталі спускацца па прыступках у бок ракі. Успышка! Успышка! Іх фатаграфавалі.
На шэрым гмаху ветрам ірвала чырвона‑зялёны і сіні — з аленем Сьвятога Губэрта сьцягі, але паводзіліся яны, як заўжды, чамусьці па‑рознаму. Можа адзін цяжэйшы? Каля загсу стаялі тры белыя «Мэрсэдэсы» з гірляндамі. Ля ўваходу — ужо бачаныя раней парожнія бутлі з‑пад шампанскага. Гэта мясцовы шык — пакідаць іх па сабе абавязкова і — чым болей. Як напісалі б раней: а празь дзевяць месяцаў у горадзе нарадзіліся дзеткі з‑пад знаку Сьвятога Губэрта.
Дождж не сьціхаў. Мокрыя рабочыя пілавалі плітку, працягвалі парадкаваць стары брук і перарабляць тратуары, яны зноўку не пасьпявалі да чырвонай даты. Пачынала шарэць. Пахмурны, непрыветны вятрысты Дзень Сьвятога Губэрта зь ёдкім дажджом. На заканчэньне: келіх белага сухога віна італійскага ўраджаю.
