У пячоры пад Пензай замуравалi сябе паслядоўнiкi секты лжэпрарока Пятра Кузняцова. Магчыма, там знаходзяцца сем’i з Жабiнкаўскага i Кобрынскага раёна. Аб гэтым пiшуць i гавораць усе сродкi iнфармацыi — i нашы, i расiйскiя. Навiнаў, калi меркаваць па зводках iнфармагецтваў, з пензенскага бункера няма. Усё застаецца па‑ранейшаму. А вось журналiсты якiх толькi магчыма выданняў i каналаў зачасцiлi ў нiчым непрыкметныя палескiя вёскi.
— Не рабiце з гэтага сенсацыю, — першае, што я пачула ад загадчыцы iдэалагiчнага аддзела Кобрынскага райвыканкама Галiны Бурдыка, — пашкадуйце дзяцей, iм трэба жыць са сваiм горам, што абрынулася на iх галовы.
Загадчык аналагiчнага аддзела Жабiнкаўскага райвыканкама Анатоль Старыцкi расказаў, як мясцовыя ўлады разам з настаўнiкамi, праваахоўнiкамi спрабавалi паўплываць на жанчын, адурманеных сектантам. З вёскi Мацясы паехалi ў Расiю дзве мацi, якiя пакiнулi дзяцей, i адна з трыма дзецьмi. Адгаворваць iх ездзiлi намеснiк старшынi райвыканкама i загадчык аддзела, прадстаўнiкi пракуратуры, мiлiцыi, КДБ. Гразiлiся адабраць дзяцей i памясцiць iх у прытулак. Нiчога не дапамагло. Што ж гаварыць чыноўнiкам, калi бацька маленькай дзяўчынкi не здолеў угаварыць жонку пакiнуць хоць бы меншае дзiця?
Потым мужыкi вельмi цвяроза па‑жыццёваму рассудзiлi: «Калi б ведалi, чым скончацца «духоўныя» размовы, ногi перабiлi б таму прапаведнiку». Вельмi правiльная пазiцыя, але як кажуць, гiсторыя не церпiць умоўнага ладу. I здарылася тое, што здарылася. З адной вёскi паехалi тры жанчыны невядома куды. Адна, як ужо сказана, забрала траiх дзяцей. Другая пакiнула двух хлопцаў на волю лёсу. Бо бацька дзяцей памёр колькi год таму. I хлопчыкi, адзiн яшчэ непаўнагадовы, другi аформiў над iм апякунства, выжываюць як могуць i ўмеюць.
Як сказала карэспандэнту «Звязды» намеснiк дырэктара Крыўлянскай
школы Жабiнкаўскага раёна Марына Марчук, хлопчыкi заслугоўваюць толькi найвышэйшай пахвалы. Самi вядуць няхiтрую гаспадарку, самi сябе абслугоўваюць, малодшы ходзiць у школу. Пра дзяцей Валянцiны, якiя паехалi з мацi, Марына Станiславаўна расказала як пра добрых вучняў. Люда пiсала цудоўныя сачыненнi, Рома цiкавiўся дакладнымi навукамi.
Першай забiла трывогу менавiта школа, калi Раман i Люда перасталi хадзiць на заняткi. Настаўнiкi, дырэктар, завуч гаварылi з мацi вучняў, спрабавалi ўздзейнiчаць як толькi маглi, прапаноўвалi не садзiць за камп’ютар, дазволiць наведваць урокi хоць два‑тры днi на тыдзень. Яна была як глухая. Паўтарала толькi: усё ваша — ад д’ябла. Гаварылi i з самiмi вучнямi, але тыя былi пад безумоўным уплывам мацi. Потым сталi прыязджаць прадстаўнiкi самых розных раённых службаў, але Валянцiна забрала дзяцей i паехала.
Марына Станiславаўна вельмi прасiла ўсiх нашых калег пiсаць i гаварыць вельмi тактоўна. Вясковая настаўнiца здзiўляецца: навошта называць прозвiшчы, змяшчаць здымкi, калi дакладна пакуль невядома, у пячоры яны цi не, дзе яны i што з iмi. Намеснiк дырэктара расказала, што сем’i пацярпелых здымала тэлебачанне, потым хлопцы хадзiлi, што называецца, самi не свае некалькi дзён. Для ўсiх астатнiх — гэта сенсацыя. А для iх — гора, але ж яны вераць, што мамы прыедуць i чакаюць сваiх матуль.
