Як стала вядома, пайшоў з жыцця беларускі паэт Павел Паўлавіч Саковіч.
Упершыню мы сустрэліся 26 лістапада 2001 года ў Оршы на літаратурнай вечарыне. Там былі яшчэ Алесь Пісьмянкоў з Навумам Гальпяровічам. І мы аршанскім слухачам чыталі вершы і спявалі песні. А паколькі Пал Палыч нарадзіўся ў гэтым горадзе, то проста свяціўся, дорачы землякам бліскучыя россыпы сваіх вершаваных радкоў.
Там упершыню я выканаў песню «Не прадавайце дом бацькоў» на ягоны верш — і было бачна, што песня яму спадабалася. Вось такім — светлым і ўзрушана-лёгкім — я яго і запомніў. Потым нашы шляхі некалькі разоў перакрыжоўваліся, і нам заўсёды было цікава пагаманіць «за жыццё».
І цёплым помнікам засталася наша песня, якая заўсёды выклікае ў слухачоў вельмі станоўчыя эмоцыі. І кожны, хто яе чуе, заўжды ўспамінае свой бацькоўскі дом, свой куточак — далёкі і дарагі.
І мне сёння хочацца ўспомніць сваё радзіннае гняздо, якое нікому не прадалося, хоць і былі спробы ў маёй радні і прадаць яго, і нават разабраць на дровы. Стаіць дом і глядзіць у будучыню. Якая абавязкова будзе.
А Паўлу Паўлавічу Саковічу — вечная памяць і мая шчырая ўдзячнасць за сяброўства і за тое, што зярняткі святла, любові і прыгажосці, якія ён ўсё сваё жыццё сеяў, даюць і будуць даваць новыя парасткі. Дапамагаючы нам, беларусам, жыць і трымаць на сваіх плячах непарушную неабсяжнасць загадкавай беларускай існасці.
