У якасьці водгуку на карысную ініцыятыву «Арт-Сядзібы» наконт аб’яднаўчага сымбалю для беларусаў падумалася вось што.
Беларусы сапраўды маюць адзін сымбаль, які аднолькава бясспрэчна шануецца і лукашэнкаўскай уладай, і Радай БНР, і нацыянальна сьвядомай часткай грамадзтва, і русафільскімі групоўкамі, і каталікамі, і праваслаўнымі. Прычым гэта сымбаль гістарычны, а ня проста чарговы бусел.
Гэты сымбаль — шасьціканцовы крыж, які зьмяшчаецца на тарку вершніка на «Пагоні».
Ён яднае дзьве галоўныя гістарычныя супольнасьці Беларусі, ён адначасова можа быць інтэрпрэтаваны як сымбаль «літвінскі» (у якасьці варыяцыі крыжа Ягелонаў) і сымбаль «русінскі» (у якасьці крыжа Эўфрасіньні Полацкай); адначасова як сымбаль і каталіцкі, і праваслаўны.
Шасьціканцовы ягелонска-эўфрасіньнеўскі крыж — на эмблеме беларускага экзархату Расейскай Праваслаўнай Царквы:
На найвышэйшай царкоўнай узнагародзе БПЦ:
На эмблеме «Маладога Фронту»:
На эмблеме Беларускага Народнага Фронту ў пачатку 90-х:
На эмблеме ляяльнай да сучасных беларускіх і расейскіх уладаў Фэдэральнай нацыянальна-культурнай аўтаноміі «Беларусы Расеі»:
На эмблеме Беларускага згуртаваньня вайскоўцаў пачатку 90-х:
На дзяржаўным гербе Беларусі ў 1991—1995 (вельмі прыгожай формы, хаця колер я б памяняў на чырвоны):
У старажытнасьці (ХІІ ст.):
На навершы дзяржаўнага сьцягу ў 1991—1995:
На сучасных памятных манэтах:
Калі прасоўваць якісь сымбаль у якасьці агульнанацыянальнага, я б абраў менавіта гэты: ляканічны, просты (бо «Пагоня» хоць і бясспрэчны нацыянальны сымбаль нумар адзін, але якасна намаляваць яе можа толькі чалавек з паўпрафэсіянальнымі мастацкімі здольнасьцямі) і пры гэтым з глыбокімі беларускімі гістарычнымі каранямі.
