«Тэлебачанне абудзіла ў нас веру ў тое, што ўсе мы станем мільянерамі, зоркамі кіно і рок-н-рола. Усё хлусня. І мы пачалі гэта ўсведамляць. І гэта даводзіць усіх да шаленства».
Гэтая цытата з «Байцоўскага клуба» не толькі пра грамадства спажывання і культ паспяховасці. Нешта падобнае адбываецца, калі два чалавекі на радасць бліжэйшым сваякам вырашаюць «звязаць свае лёсы вузамі шлюбу». Хоць ужо гэтая фармулёўка павінна б насцярожыць любога разважнага індывіда.
Але пакуль што ўсё добра — нявеста маладая і прыгожая, сваякі нясуць грошы ў канвертах і чайныя сервізы ў скрынках. Некаторыя пары пачынаюць дзяліць гэтыя сервізы як толькі скончацца грошы з канвертаў. І напэўна гэта правільнае рашэнне — навошта расцягваць працэс распаду сям'і яшчэ на 3—4—6 гадоў? Пра тое, што адбываецца далей, са змрочнай дакладнасцю апісвае Лера Вярбіцкая ў матэрыяле «Некаторыя жэняцца, а некаторыя так». Менавіта гэтая публікацыя падштурхнула мяне да напісання гэтага тэксту. Тэксту аб тым, што бывае па-іншаму і пра тое, як гэта адбываецца.
Гадоў пяць-шэсць таму нашу сям'ю пачалі называць ідэальнай. Нам было смешна. Спачатку мы збянтэжана пераглядваліся, потым пырскалі ад смеху. Потым нам стала ўсё роўна.
У нас ужо быў увесь бэкграўнд тыповай маладой сям'і. Тры гады запар гарлапаніць дзіця, грошы з канверта даўно скончыліся, жылплошчы не было. А ў самы апафеоз — некалькі месяцаў беспрацоўны 22-гадовы галава сямейства (о, так, прачытайце канец гэтага сказу яшчэ разiк!). Сёння я спрабую зразумець: што гэта было і чаму мая сям'я не распалася. І здаецца, я ведаю адказ. Тое, пра што цяпер паблажлівым тонам пішуць у аўтарскіх калонках аб «адносінах». Слова, якое ў тэксце Леры Вярбіцкай сустракаецца толькі адзін раз — каханне.
Вы ўжо прабачце мяне за такі пафас. Але я ўсё ж не рэдкі выкапень. Як і большасць мужчын — і з сябрамі пабадзяцца люблю, і дзяўчат прыгожых вакол заўважаю. Ок, шкарпэткі ўжо не камячу клубочкам і не захоўваю пад ложкам. Сказаць чаму? Чалавек навучаецца. Калі чалавек не развіваецца, то ён можа толькі дэградаваць. Трэцяга не дадзена.
Жыццё — гэта не боль, а развіццё. Дэградацыя — гэта боль. І гэта смерць. Для асобы, для прафесіянала, для сям'і.
Хлопец, калі ты працуеш у IT з 2000 года, то ты ж чытаеш IT-рэсурсы і выданні. Атрымліваеш новыя веды. Думаеш аб працы ў корках і нават часам — у більярднай і лазні. Калі ты хочаш застацца ў тэме і быць на плаву — табе неабходна ўдасканальвацца. Вучыцца кожны дзень.
Вось і сям'ёй — тое ж самае. Жонка — гэта не кубак, які ты аднойчы заваяваў і цяпер паставіў за шкло. Гэта пояс у цяжкай катэгорыі, які трэба абараняць. Быць у форме, адточваць джэб левай і хук правай. Упс! Здаецца, што бокс для узаемаадносін у сям'і гэта не лепшая аналогія.
А дзіця — гэта не гаджэт і не клопат. Гэта нават не твой «сямейны праект». Пацярпі трохі і ты ўбачыш зараджэнне і станаўленне асобы.
Гэта круцей за ўменне бездакорна маляваць ад рукі белы круг на белай паперы. Уявіце, дзяцей нараджаюць не толькі таму, што так атрымалася, і не толькі каб прывязаць мацней да сябе партнёра. Дзяцей нараджаюць яшчэ таму, што хочуць дзяцей. На самай справе. Мяркую па сабе і па сваёй сям'і. Хочам другое. Але пакуль не час. Яшчэ трэба пачакаць.
Бліжэйшыя планы на вечар — добрае кіно і бутэлечка віна. І мая жонка будзе з мытай галавой. А я сёння выкіну расцягнутыя трэнікі. Таму што чалавек навучаецца. А жыццё — гэта не боль. Жыццё — гэта кайф.
