Вядомы пісьменнік, гісторык і публіцыст Віктар Сувораў (Уладзімір Рэзун) прэзентаваў у Варшаве сваю кнігу «Алфавіт Суворова», напісаную спецыяльна для польскага чытача. Пасля прэзентацыі былы савецкі шпіён даў інтэрв'ю.
— Уладзімір Багданавіч, падзеі ва Украіне паказалі, што план ўварвання і захопу асобных тэрыторый быў распрацаваны задоўга да Майдану. Хутчэй за ўсё, за шмат гадоў да гэтага. Пытанне ў тым, ці ёсць у Пуціна аналагічны план у дачыненні да Літвы, Латвіі, Эстоніі, Польшчы, Беларусі?
— Вядома, лепш спытаць наўпрост у Пуціна, а не ў маленькага чалавека, які піша нейкія кнігі. Але калі зірнуць на сітуацыю яго вачамі, то мы зразумеем, што, па ўсёй бачнасці, у яго няма другога выхаду. Ёсць пэўныя ўнутраныя праблемы. Для іх вырашэння яму трэба сысці і пасадзіць руліць краінай разумных людзей. Праўда ж? Але ён не хоча гэтага. Ён сказаў, што ў 2018-м годзе збіраецца на новы тэрмін. Чамусьці ён называе гэты тэрмін другім. Дык вось, ёсць ўнутраныя праблемы, але няма рашэння для ўнутраных праблем. Таму ён імкнецца знайсці знешняе рашэнне для ўнутраных праблем.
— Сітуацыя з захопам літоўскага прамысловага судна і выкрадання эстонскага афіцэра: ці не выклікае гэта паралеляў з тым, што адбывалася на рубяжы 30-х і 40-х гадоў перад уводам Чырвонай арміі ў краіны Балтыі?
— І так, і не. Так — таму што ўсё тая ж гэбуха кіруе балам. Гэта так. Але з іншага боку, гэта гнілая ўжо, карумпаваныя, ахопленая цалкам з галавы да ног арганізацыя і краіна. З пункту гледжання іх псіхалогіі, яны дзейнічаюць так жа, але сіла ўжо не тая. Яны вельмі і вельмі баяцца сілы. Гэта уркі. Уркі разумеюць толькі сілу і нічога іншага. Я прывяду адзін цікавы прыклад. Калі скончылася Другая сусветная вайна, Сталін запатрабаваў ад Амерыкі, ад Вялікабрытаніі выдачы тых, хто ваяваў супраць камуністаў. І яны выдавалі!
У Амерыкі была атамная бомба. У нас не было. У іх быў звышмагутны флот, Стратэгічная авіяцыя. І галоўнае, у іх была армія — цалюткая, не скалечаная. І было, што жэрці. У нас жа ўсё разбуранае, жэрці няма чаго, краіна на мяжы катастрофы, але амерыканцы выдавалі. І англічане выдавалі. Але вось была адна краіна, якая не выдавала. І гэтая краіна — Ліхтэнштэйн. У іх было ці то 15, ці то 20 чалавек. Прыехала наша гэбуха і кажа: аддавайце. Ліхтэнштэйн кажа: а ці не аддамо. І нашы адразу «ну не аддасце, і не аддавайце. На няма і суда няма… »
— Вы сказалі, што Пуціну падзецца няма куды, што ён будзе нападаць. Ці гатовыя Польшча, Літва, Беларусь, Латвія, Эстонія?
— Гэтае пытанне трэба задаваць дзяржаўнымі дзеячам. Я, на жаль, не дзяржаўны дзеяч. А вось гэтых людзей і трэба спытаць, куды вы, блін, глядзіце? Вы ж наступныя на чарзе!
— Ці можа быць у прынцыпе міжнацыянальны канфлікт у адной з названых краін?
— Мама ў мяне руская, бацька — украінец. У маёй жонкі Таццяны тая ж самая сітуацыя. Гэта ніколі не было праблемай. У нас нават пытання ніколі такога не было — рускі ты ці ўкраінец? Якая розніца? Але цяпер я хачу сказаць, што я ўкраінец, мая жонка ўкраінка, мае дзеці украінцы, я нават хачу, каб мае брытанскія суседзі таксама былі ўкраінцамі.
І калі б нават я быў чыстым рускім, то сёння я б таксама стаў украінцам разам са сваімі коткамі.
— (Пытанне з залы) Кажуць, у савецкі час існаваў пэўны падзел паміж ГРУ і КДБ. Вобразна кажучы, КДБ — гэта былі сабакі рэжыму, а ГРУ — ваўкі.
— Выдатная мова ў вас. Паміж ГРУ і КДБ заўсёды была вялікая розніца. І розніца заключалася ў тым, што, па вялікім рахунку, рукі ГРУ не былі выпацканы ў крыві свайго народа. Гэта не таму, што мы такія добрыя, а таму, што ГРУ — гэта разведка супраць знешніх ворагаў.
А КДБ — гэта злачынная арганізацыя, якая знішчала і рускіх, і палякаў, і ўкраінцаў, і беларусаў, і немцаў, і літоўцаў, і эстонцаў.
На каго быў загад, таго і знішчалі. Так што вы маеце рацыю. Ёсць сабакі, а ёсць ваўкі. Іншая справа ў тым, што сёння і ваўкі — не вельмі здаровыя ваўкі. Выведка — гэта орган дзяржавы. А калі гніе ўся дзяржава, то не можа нейкі орган квітнець. І калі карупцыя ўсюды зверху ўніз, то, вядома, і ГРУ прагніло і ФСБ.
—Тое, што робіць Пуцін, мы ўсе бачым. Як, вы думаеце, ён сам сябе ацэньвае, як ён сябе бачыць? Якую ролю, як ён думае, яму адвядуць нашчадкі?
— Ой, не ведаю … Але паглядзіце: паехаў ён у Аўстралію. Год таму ўсе сусветныя лідары з ім цалаваліся. А цяпер з ім цалуецца толькі каала. Больш ніхто не цалуецца, разумееце? Мужык відавочна перабраў па ачках. Ніякай ролі іграць не будзе, а тое, што ён робіць — гэта проста ратуе сваю задніцу. А ратаванне азадка толькі ў тым, каб утрымацца ва ўладзе. Не ведаю, як бы дыпламатычна выказацца, але ж напаскудзіў ён усім выдатна. Тым жа алігархам. Мне б мільярда хапіла, ды і вам таксама… Але там іншыя разлікі. Ёсць дзесяць мільярдаў, а год таму было трыццаць. Як жыць далей з гэтым? І ім вельмі ўсім нядобра. Раней яны ездзілі па замежжах, а цяпер у любы момант ён выехаў за мяжу, а яго за азадак бяруць… Нават калі цяпер не бяруць, але ў яго ж унізе нешта гуляе? Гуляе!
— Добра, мы пагаварылі пар апанентаў Пуціна. Давайце пра яго сяброў. Вось Лукашэнка. Спрабуе лавіраваць, гуляць на супярэчнасцях, нават выстаўляць сябе міратворцам, але калі паглядзець на рэальныя крокі, то ён верны саюзнік Пуціна. Беларусь падтрымала расійскую агрэсію ў ААН, на тэрыторыі Беларусі размешчаны расійскія базы. У ваенных адносінах інтэграцыя Беларусі і Расіі практычна завершана. Што адбудзецца ў выпадку шырокамаштабнай вайны паміж Расіяй і Украінай?
— Вядома, гэтае пытанне лепш за ўсё задаць самому Лукашэнку. І вядома, хутчэй за ўсё, ён праўды не скажа. Але ж наступным на чарзе можа быць ён. Вось у чым справа. І народ Беларусі гэта разумее, а Лукашэнка разумее, што народ разумее … Увогуле, я не бяруся прадказваць.
— Нас, хто заспеў савецкую школу, а тым больш вас, вучылі, што Гітлер напаў на зусім мірную краіну, дзе людзі займаліся стваральнай працай, усе хацелі толькі міру, і нават ваенныя Аэрадромы на межах мірна спалі. Але калі паглядзець на тое, што было ў рэчаіснасці, мы бачым зусім мілітарызаваную краіну, дзе ў арміі былі мільёны людзей, дзясяткі мільёнаў былі ў парамілітарных арганізацыях, з хлопцамі без значка ГПА не хацелі знаёміцца дзяўчаты, адпаведнай накіраванасці былі кінематограф і песні. Скажыце, калі сёння Пуцін задушыць ўзбунтаваную Украіну, наступным пакаленням людзей зноў будуць распавядаць легенды пра мірную Расію, на якую напалі вераломная Украіна і «гейропа»?
— Гэта ўжо адбываецца. Тут няма чаго дадаць альбо адняць. І мне вельмі сорамна за мой народ, якія так у гэта верыць. Я ніколі не думаў, ніколі не верыў, што абалваньванне можа быць такім глыбокім… Я проста не верыў у гэта! Але калі я зараз размаўляю з людзьмі, якіх я яшчэ нядаўна вельмі паважаў, мне трохі становіцца не па сабе ад таго, што адбываецца. Чорт яго ведае, што!
Але наконт задушы Украіну … Украіну ён не задушыць па адной вельмі важкай прычыне. Гэтая прычына складаецца ў тым, што народ Украіны прачнуўся. Вось гэта важна. Бо як было раней? Сядзіць там які-небудзь умоўны януковіч-гаўнюковіч. Прымаючы рашэнні, ён думае: што падумае Пуцін, што падумаюць алігархі? Зараз, каго б не выбралі прэзідэнтам Украіны, хай нават самага апошняга нягодніка, ён будзе думаць, вымушаны будзе падумаць аб тым, што падумае народ. Ён будзе баяцца народа. І вось гэта называецца дэмакратыяй. Таму ніхто Украіну не пераможа.
Але што да міфалагізацыі таго, што адбываецца, то яна ідзе, яна дзейнічае, і ў гэтым пакаленні, напэўна, яна будзе невылечная. Ва Украіне адна дзяўчынка напісала верш «Ніколі мы не будзем братамі».
Вельмі балюча прызнаваць, але на бліжэйшыя дзвесце-трыста гадоў я скептык, цынік і песіміст. На бліжэйшыя дзвесце-трыста гадоў народ Украіны гэтай подласці не забудзе.
Бо што здарылася? Народ Украіны скінуў зладзеяў, выгналі зладзеяў. Хлопцы, у вас зладзеі сядзяць ва ўладзе, вы на іх паглядзіце, чаго вы нас рыпайцеся? Але нейкае быдла едзе, вярбуецц, ваюе, забівае… Не, ніколі мы не будзем братамі, гэта дакладна.
