Калі на тэлеэкраны краіны выйшаў серыял «Госця з будучыні», ён зрабіў на розумы савецкіх падлеткаў неверагоднае ўражанне. Усе трызнілі касмічнымі піратамі, міелафонам, падарожжамі ў часе і гэтак далей. Натуральна, асабліва выбуховы эфект для неакрэплых дзіцячых розумаў мела галоўная гераіня серыяла — дзяўчынка з будучыні Аліса Селязнёва.
Напэўна, ва ўсёй краіне не было ні аднаго маладога чалавека, які не марыў бы пазнаёміцца і пасябраваць з Алісай, яна ж Наташа Гусева.
Дарэчы, сама Наташа распавядала потым пра гіганцкія мяшкі з лістамі, якія прыносілі да яе з пошты дадому. А ўжо падлеткаў, якія сядзяць і пільнуюць юную зорку ля пад'езда і кватэры, можна было здымаць гронкамі. Карацей, фанаты праходу не давалі. Зрэшты, тады мы з ёй знаёмыя не былі і ўсяго гэтага не ведалі. Далей сама гісторыя.
Карацей, мой лепшы школьны сябар Дзяніс закахаўся ў Алісу Селязнёву. А паколькі ў той момант такіх закаханых было па ўсёй краіне дафіга і больш, у першы час я не надаў гэтаму факту вялікага стратэгічнага значэння. У рэшце рэшт, дзяўчат вакол было шмат, былі нават падобныя на Алісу (а трэба сказаць, што многія дзяўчаты скарысталіся фактам уплыву гераіні фільма на розумы хлопчыкаў і тут жа сталі актыўна касіць пад яе — прычоскі, манеры і г.д.) Увогуле, знайсці падобную дзяўчынку пры жаданні было можна.
Але трэба ведаць майго сябра. Падобная яму была не цікавая і не патрэбная, ён прагнуў пазнаёміцца з арыгіналам. І не проста пазнаёміцца, мой сябар на поўным сур'ёзе вырашыў з ёй ажаніцца.
Каюся, у той момант я недаацэньваў яго патэнцыял. А варта было б! Мы ў свой час не толькі сядзелі за адной партай у школе, але і актыўна хуліганілі разам. Стандартны набор забавак у выглядзе магніевых выбуховых пакетаў, карбіду і іншых прыемных кожнаму савецкаму падлетку рэчаў, у асобе майго таварыша набывалі асабліва творчыя і жахлівыя формы. Навошта рабіць звычайны выбухпакет, калі можна зрабіць бомбу? Ці, напрыклад, можна засунуць сумесь магнію і марганцоўкі ў цыгарэту і даць пакурыць старшакласнікам? Ці сабраць ракету з двух прыступак і запусціць хамяка палётаць?
Карацей, вы зразумелі. Мозг у нас працаваў на поўную, ідэі генераваліся з частатой кулямёта. Акрамя гэтага, у Дзяніса да мозгу прыкладалася проста нечалавечая мэтанакіраванасць, што ўцягвала нас часам у самыя неверагодныя прыгоды. Пра гэта па добраму можна было б напісаць цэлую кнігу, але цяпер гаворка не пра гэта, а пра Алісу, то бок Наташу.
Праз некаторы час Дзяніс ад мараў вырашыў перайсці да справы. Ніякія мае нясмелыя довады аб тым, што гэта не перспектыўны праект, яго не спынялі і не палохалі. Я ў поўнай меры ўсвядоміў, што справа намячаецца сур'ёзная і вырашыў не перашкаджаць.
Для пачатку, натуральна, неабходна было пазнаёміцца з Наташай. Лёгка сказаць — пазнаёміцца! А як гэта зрабіць? Інтэрнэту і сацсетак тады не было, і пошук адрасата ў Маскве быў магчымы толькі праз даведку. Аднак гэта варыянт адпадаў, бо дадзеных для атрымання даведкі не было. Заставаўся варыянт з кінастудыяй імя Горкага, але там таксама сядзелі не дурні і каму папала адрасы не выдавалі. Нягледзячы на гэта, Дзяніс ўсё ж такі нейкім чынам прабраўся на кінастудыю і нарабіў там шухеру, праўда з нулявым вынікам.
Усе гэтыя і іншыя актыўныя дзеянні, якія змясціліся ў адзін абзац, працягваліся гады тры як мінімум. За гэты час мой таварыш пасталеў, але ад мэты сваёй не адступіў. Любы іншы на яго месцы даўно б махнуў рукой на гэтую задуму, але толькі не Дзяніс.
Ішла восень 1987 года. Памятаю як цяпер, званок майго хатняга тэлефона пачуўся гадзін у шэсць раніцы (магчыма нават раней). Тэлефанаваў Дзяніс. «Яна ў Мінску». Я нават не пытаўся хто, і так было зразумела.
«Зараз я да цябе зайду», — сказаў мой сябар і кінуў трубку. Я зразумеў, што паспаць не атрымаецца (а была між іншым субота), і пайшоў апранацца. Калі Дзяніс прыйшоў да мяне, яго план ужо быў практычна гатовы, засталіся толькі дэталі.
Напярэдадні Дзяніс прачытаў у газеце «Вячэрні Мінск» невялікую нататку, у якой гаварылася пра тое, што Наташа Гусева здымаецца ў невялікай ролі ў нейкім там фільме і фільм гэты здымаецца на кінастудыі «Беларусьфільм». Мой сябар паспеў празваніць тэлефоны кінастудыі і нейкім чынам даведаўся, што Наташа з бабуляй (!) пражывае ў гасцініцы «Мінск». Ён патэлефанаваў у гасцініцу і таксама нейкім чынам высветліў, у якім нумары яна пражывае. Усё гэта ён паспеў зрабіць за паўдня. Пакуль мы спалі, ён распрацаваў план заваявання юнай кіназоркі.
План быў такі. Дзяніса ў вялікай скрынцы з-пад тэлевізара (нагадваю, гэта 1987, тэлевізары былі вялікія), пад выглядам пасылкі дастаўляюць у гасцінічны нумар Наташы Гусевай. Далей ён арыентуецца на мясцовасці і працуе па становішчы. Вельмі просты і ідыёцкі план не спрацаваў бы ні з кім іншым, але ведаючы Дзяніса, я ацаніў яго шанцы 50 на 50.
Для рэалізацыі задуманага нам спатрэбіліся яшчэ два чалавекі з ліку нашых таварышаў. Выбар упаў на Андрэя і Алега, як максімальна адмарожаных і жывучых блізка да нас сяброў. Скрынка з-пад тэлевізара «Гарызонт» была папярэдне ўзмоцненая ўнутры кавалкам тоўстай фанеры, Дзяніс залез у яе, і прыгода пачалася.
Я не буду распавядаць вам пра тое, як мы ўтрох, у працоўных камбінезонах пад выглядам супрацоўнікаў «Галоўпаштамта» тарабанілі Дзяніса на грамадскім транспарце ў скрынцы да гасцініцы, хоць гэта была асобная эпапея. Скажу толькі, што нам невымоўна пашанцавала, і нічога не адарвалася і ня адвалілася. Алег і Андрэй былі грузчыкамі, як больш сціплыя, мне як чалавеку з добра падвешаным языком дасталася роля курьера.
Прыбыўшы ў гасцініцу, мы спакойна (вось яна, сіла спяцовак), пранеслі скрынку міма аховы проста на рэсепшн. Там я ўдакладніў, у якім нумары пражывае Наталля Гусева, і папрасіў нумар тэлефона пакоя. Неабходна было правесці падрыхтоўчы званок, бо дзяўчына, якая часта сутыкалася з прыхільнікамі, заўсёды была напагатове і магла тупа не адкрыць нам дзверы. Тады Дзянісу ў скрынцы прыйшлося б тлумачыць ахове гасцініцы, хто ён такі і як там апынуўся.
Таму, займеўшы нумар, я падышоў да аўтамата (балазе тэлефоны знаходзіліся проста ў холе) і, набраўшы нумар, пачуў «Алё», прамоўленае да болю знаёмым па фільме голасам.
Спакойна і будзённа я паведаміў паддоследнай, што яе турбуюць з «Галоўпаштамта», на яе імя атрымана пасылка і яе зараз даставяць у гасцініцу. Гэты нумар не прайшоў бы ў любой іншай гасцініцы, але «Мінск» знаходзіцца як раз насупраць «Галоўпаштамта», так што падазрэнняў не ўзнікла. Атрымаўшы пацвярджэнне, што Наташа будзе з нецярпеннем чакаць пасылку, мы вычакалі хвілін дваццаць і пачалі дзейнічаць.
Скрынка са змесцівам была занесеная ў ліфт, затым некалькі дзясяткаў метраў па калідоры, і вось мы ля шуканага нумара. Упэўнены грук у дзверы — і вуаля! На парозе Наталля ўласнай персонай. Не даўшы ёй апамятацца, я паказваю на скрынку і пытаюся: «Куды?» «Можа быць, у калідоры пастаіць?», — нясмела спытала дзяўчына. «Не, у калідоры нельга, не дазволена! — строга адказаў я і скамандаваў хлопцам: — Заносьце ў нумар!»
Мы пранеслі велізарную скрынку міма збянтэжанай Гусевай, і я дастаў з кішэні аддрукаваную на машынцы ведамасць: «Распішыцеся тут!»
Наталля пакорліва распісалася. «Усяго добрага, да пабачэння!» — сказаў я, і мы спрытна і нязмушана звалілі з нумара ў суправаджэнні падазронага позірку вялікіх вачэй.
Гэта быў поспех, удача! Але місія была выкананая далёка не цалкам. Справа ў тым, што самая жахлівая і падступная частка плана Дзяніса была ў тым, што ён быў пасаджаны ў скрынку без верхняй вопраткі і абутку, у адных шкарпэтках.
Зроблена гэта было для таго, каб яго нельга было выгнаць на вуліцу (нагадваю, на двары быў лістапад, восень 1987 года). «Падумаеш!», — скажаце вы, я бы сапраўды выгнаў(ла). Але не забывайце, гэта быў Савецкі Саюз, людзі былі культурныя, і дабрыня і спагадлівасць тады пераважала над прагматычнасцю і разважлівасцю. Такім чынам, другая частка плана складалася тым, каб пакласці пакет з абуткам у камеру захоўвання і паведаміць Дзянісу па тэлефоне код. На часавую разбежку адводзілася паўгадзіны. Да таго моманту, па нашых разліках, ён ужо павінен быў наладзіць кантакт з Наталляй.
Зноў набраўшы нумар тэлефона, я пачуў ужо зусім не спакойнае «Алё!». Гэта сведчыла аб тым, што знаёмства адбылося, і я папрасіў перадаць слухаўку нашаму падарунку. Хутка патлумачыўшы Дзянісу, што і як з абуткам і курткай, мы стартавалі дадому і сталі чакаць вяртання нашага сябра. Прыйшоў ён дадому толькі ўвечары, вельмі задаволены сабой.
Далей распавядаю са слоў Дзяніса. Пасля нашага сыходу, Наташа стала перамяшчацца па нумары разважаючы ўслых: «Што ж там такое? Не, я мабыць пакуль не буду адкрываць, пачакаю бабулю»
(а трэба вам сказаць, сябры, што нам у гэты дзень пашанцавала невымоўна, паколькі бабуля Наталлі ў момант нашага з'яўлення адсутнічала ў нумары! Менавіта ў гэты дзень і ў гэты час ёй захацелася пайсці пагуляць і купіць што-небудзь у якасці сувеніраў. Як потым прызналі і мы, і Наталля, калі б бабуля была на месцы, наш план пацярпеў бы правал на самым пачатку. І хутчэй за ўсё мы правялі б гэты цудоўны дзень у міліцыі. Але удача спадарожнічае адважным!
Такім чынам, Наташа вырашыла чакаць бабулю, знаёмства з якой зусім не ўваходзіла ў планы Дзяніса. Таму ён перайшоў да актыўнай стадыі плана і пачаў самараспакоўвацца са скрынкі. А паколькі перад тым, як зачыніць вечка, мы накрылі яго прасцінай, з'яўленне майго сябра нагадвала не рамантычную сустрэчу, а хутчэй выхад на сцэну прывіду з маторам. Адкінуўшы прасціну, Дзяніс зразумеў, што эфект злёгку выйшаў з пад кантролю, паколькі вочы Наталлі Гусевай, і так самі па сабе не маленькія, нагадвалі вочы лемура. Ды і дыханне было падазрона пачашчаным, так што Дзяніс, як будучы фельчар (ён вучыўся ў медыцынскім), адразу ацаніў і зразумеў, што пара выводзіць пацыентку са ступару, паколькі страта прытомнасці зусім не ўваходзіла у яго план.
Праўда, перад гэтым ён паспеў выдраць у пацыенткі, якая страціла ўсякую волю да супраціву, яе поўны хатні адрас і тэлефон!
Далей пайшло як па накатанай. Праўда, Наталля і бабуля, якая вярнулася праз нейкі час, перажылі яшчэ адзін псіхалагічны шок, убачыўшы, што выгнаць гэтага Дон Жуана ніяк не атрымаецца, таму што ён не апрануты. Прыйшлося знаёміцца, паіць гарбатай з пірагамі і размаўляць. У працэсе высветлілася, што Дзяніс чалавек разумны і вясёлы, з добрым пачуццём гумару. А ўжо пра яго фантазіі можна было нават не казаць. Карацей, знаёмства адбылося.
Затым былі заляцанні, армія, зноў заляцанні і вяселле. Дачку, дарэчы, Наталля наадрэз адмовілася назваць Алісай, прыйшлося назваць Алесяй.
Праўда, вяселле магла б і не адбыцца, таму што літаральна за восем гадзін да яго ўсіх нас з Дзянісам на чале арыштавала міліцыя за бойку на даху на мячах. Але гэта ўжо зусім іншая гісторыя…
