Бахарэвіч А. Праклятыя госьці сталіцы. – Мінск: І. П. Логвінаў, 2008. – 228 с.
Я пачала чытаць па дарозе дамоў — у маршрутцы. На старонцы 15 пазванілі з «Польскага радыё для Беларусі», каб задаць пытаньні наконт кніжнага рэйтынгу «НН». На пытаньне: «Значыць, беларуская літаратура разьвіваецца і запатрабаваная?» — я доўга і з энтузіязмам, выклікаючы зацікаўленасьць пасажыраў, талкавала, што такі так, і захоплена расказвала пра выдатную кнігу Бахарэвіча — пад такім уражаньнем ад яе знаходзілася па прачытаньні 15 старонак.
Але па прачытаньні кнігі цалкам зразумела, што ўражаньні ад яе дваістыя.
Стылёва кніга напісана выдатна. Калі я хацела падабраць цытаты, якія б ілюстравалі сьвежасьць мовы, нечаканасьць думак і вобразаў, то злавіла сабе на тым, што тады можна браць любы сказ — ці цытаваць усю кнігу ад пачатку да канца. Штампы тут адсутні¬чаюць цалкам.
Але… нечага ў тэксце нестае. Падкрэсьлю: нестае менавіта мне — і, магчыма, не будзе ставаць іншым чытачам падобнага складу. Я не зразумела погляду аўтара на сьвет. Падалося, у ім адсутнічае любоў, дабрыня — а для мяне гэта істотна ў літаратуры. Няўжо сьвет сапраўды такі — безь іх? Кніга пра чалавека адсутнага ў сьвеце, дзе адсутнічаюць сутнасныя паняткі? Ці проста сілы майго розуму, жыцьцёвага досьведу не стае, каб «расчытаць» сапраўдную задуму аўтара?
Проза Бахарэвіча падалася падобнай на прозу Эльфрыды Елінэк, Нобэлеўскай ляўрэаткі.
