15 гадоў таму фатаздымкі Анатоля Клешчука, зьмешчаныя ў «Звяздзе», «Навінах БНФ», «Свабодзе», скаланулі Беларусь: вочы чарнобыльскіх дзяцей у анкалягічных больніцах сказалі больш праўды, чым усе газэтныя артыкулы дагэтуль. Цяпер выстава фатаздымкаў Клешчука «Боль сьціхае паволі» выстаўляецца ў Нацыянальным мастацкім музэі.
20 гадоў пасьля Чарнобылю – час, за які вырасла цэлае пакаленьне. Жыцьцё гэтага пакаленьня адлюстроўваецца на фатаздымках Клешчука. Мастак разьмясьціў побач фатаздымкі адных і тых жа людзей, зробленыя ў другой палове 80-х, у сярэдзіне 90-х. Тутсама – найбольш блізкія па часе: мінулага і пазамінулага году. Малыя дзеці на бальнічных ложках, аблытаныя правадамі. І яны ж – ужо дарослыя, з фатаграфіямі тых, даўніх дзён.
Выстава паказвае, што Анатоль Кляшчук – чалавек незвычайна мужны. Сутыкнуцца з такой канцэнтрацыяй чалавечага болю і знайсьці ў сабе сілы пераказаць яго для іншых – на гэта трэба не абы-якія сілы. «Я вельмі паважаю гэтых людзей. Калі мне кажуць, што нешта здымаць нельга, то я не здымаю. І яны мяне паважаюць за гэта. У тым ліку – і за тое, што я потым абзваніў амаль усіх і запрасіў на выставу», – дзяліўся Кляшчук пасьля імпрэзы. Дарэчы, на адкрыцьцё прыйшла адна з гераінь Клешчуковых здымкаў – Юлія: у яе акурат быў дзень нараджэньня, у гонар чаго фотамастак падарыў ёй букет ружаў.
Выстава «Боль сьціхае паволі» пасьля Мастацкага музэю мае экспанавацца ў іншых гарадах Беларусі.
Адам Воршыч
❏
«Павал 1994».
«Павал 2005».
Фота Анатоля Клешчука
