Вяртаючыся на маршрутцы з роднага горада ў Мінск, падчас прыпынку на трасе я пабачыла за будынкам прыбіральні слабога сабаку. Ён ледзь стаяў на лапах, на ім быў ашыйнік і кавалак ланцуга.
Гэта быў лабрадор, якому трошкі больш за год. Сабака ці то збег, ці то яго спецыяльна завезлі ў лес і выкінулі. Брудны, худызны і з падбітым бокам, ён падышоў да мяне. Ад ежы адмовіўся, хацеў толькі, каб я яго палашчыла. Пры дотыках заплюшчыў вочы ад шчасця. І лашчыўся, лашчыўся, хоць і з асцярогай.
Страшна ўявіць, хто і для чаго выкінуў гэтага прыгожага і добрага сабаку ў лес. Жорсткасць людзей часам не мае межаў. У той момант я вырашыла, што не пакіну яго тут аднаго, чаго б мне гэта ні каштавала. Хоць можна было прайсці міма, як зрабілі іншыя. Па прыездзе ў Мінск я пачала шукаць чалавека з машынай, хто б змог адвесці мяне да лабрадора і забраць яго. Пошукі вывелі на людзей з каманды дапамогі лабрадорам, якія знайшлі машыну і забралі сабаку. Яго адвезлі ў ветклініку, знялі 18 кляшчоў і паставілі кропельніцу, бо сабака быў хворы на піраплазмоз, які перадаюць кляшчы. Яшчэ б пару дзён — і сабака загінуў бы. Узяць да сябе я яго не змагла, бо маю ўжо аднаго сабаку, таму каманда дапамогі лабрадорам знайшла яму ператрымку на пэўны час. Як толькі сабака цалкам ачуняе, пачнуцца пошукі новых гаспадароў.
Спадзяёмся, што сабака забудзецца свае прыгоды як страшны сон. Бо не бывае кепскіх сабак, бываюць толькі кепскія гаспадары.
***
Звяртайцеся ў Рэдакцыю, каму патрэбны сабака. Тэл. (017) 2847329, [email protected]
