Вядомы расійскі гурт «Ленінград» прэзентаваў кліп на новую песню «Отпускная». Кліп атрымаўся цалкам беларускім: ён здымаўся ў Мінску, у раёне Грушаўка, а ролю галоўнага героя выканаў вядомы беларускі комік Вадзім Галыгін.
Прысутнічае ў кліпе і тонкая палітычная сатыра: герой відэа чытае газету, на першай старонцы якой размешчаны загаловак «НЕЗНАЙКА НА ЛУНЕ» і подпіс «Расія не прызнае абвінавачванняў, звязаных з анексіяй Месяца» побач з партрэтам Дзмітрыя Пяскова, прэс-сакратара прэзідэнта Расіі Уладзіміра Пуціна.
Варта адзначыць, што дадзены твор з’яўляецца чарговай «філасофскай тэмай» ад гурту Ленінград. Апісанне да кліпа настолькі прасякнута глыбокімі філасофскімі разважаннямі, што мы проста не можам не прывесці яго цалкам:
«Застой — самы шчаслівы час для мільёнаў грамадзян нашай краіны, як паказваюць сацапытанні.
Час, калі энтрапія на некалькі секунд запавольваецца, калі кітайскі праклён пра жыццё ў эпоху перамен перастае дзейнічаць і шэрая рэчаіснасць, застылае на заходзе дня ў зеніце сонца раптам ствараюць ілюзію таго самага пакінутага раю, залатога веку.
Застой больш за ўсё падобны на адпачынак жонкі, калі скандалы і прымірэнні, пілаванне мазгоў і ўзаемнае дамінаванне раптам спыняюцца, можна аддыхацца, перадыхнуць, засумаваць, можна адчуць сябе халасцяком, пагуляць у гэта. Зірнуць на сонны, застылы летні горад — горад касірак, прадавачак, сонных алкашоў.
Ева, якая працягнулася забаронены плод, з’язджае ў адпачынак і ў клетцы вечнай любові, на якую мы сябе асуджаем, надыходзіць раптам часовы сімулякр волі. Звальняльная.
Адчувальны да савецкіх грамадскім настроям рэжысёр Марлен Хуцыеў, які зняў галоўныя фільмы пра адлігу – «Мне 20 гадоў» і «Ліпеньскі дождж», зняў менавіта пра застой свой самы дзіўны фільм – «Пасляслоўе». У ім нічога не адбываецца, у галоўнага героя, у выкананні Мягкова, з’язджае ў адпачынак жонка, прыязджае цесць, Мягкоў ходзіць па кватэры, глядзіць на лета з балкона, губляе цесця, які ў гулянках успамінае маладосць. Зрэшты успамінае яе за кадрам, а ў кадры — Мягкоў, сінія тралейбусы, кватэра з працуючым тэлевізарам, адключэнне святла, летняя навальніца. Потым цесць знаходзіцца, але галоўнае — гэта застылы горад. Горад, у якім няма здарэнняў і жыхароў, толькі дамы, заходы, начное святло ў вокнах. Горад, у якім няма жонкі — яна ў адпачынку.
Менавіта так і выглядае свабода, як страчаны рай, у якім Гасподзь яшчэ не стварыў Евы, і няма яшчэ бур і тленнасці быцця — толькі сонца і пустата Эдэмскага Саду. Адпраўляючы жонку ў адпачынак, мы зноў адчуваем гэта.
Мы не можам сфармуляваць сваё стаўленне да гэтай клеткі любові, да асуджанасці на чалавечае дуальнае існаванне — і адчайнае «зае…» ператвараецца ў ласкавае «Заінька».
Бо, імкнучыся да свабоды, мы натуральным чынам кожны раз бяжым ад яе.
І калі сэнс Быцця ў каханні — значыць гэта і ёсць самая галоўная несвабода. А ў свет да любові чалавек можа толькі гуляць.
І ён гуляе ў яго. Абзваніўшыся жонцы, сядзіць на балконе і глядзіць на летні горад.
Па горадзе ідуць суседкі і прадавачкі.
І дастаткова таго, што яны проста ідуць».
