27-28 чэрвеня, у адну з самых кароткіх летніх начэй, актывісты Іркуцкага таварыства беларускай культуры ім. Яна Чэрскага як заўсёды шырока адзначылі сваё самае маштабнае свята — Купалле.
Нягледзячы на тое, што мы штогод праводзім Купалле ўжо амаль дваццаць гадоў запар, гэтым годзе многае на нашым свяце было ўпершыню. Упершыню свята адбылося на зусім новым месцы — на маляўнічым беразе Іркута, з усіх бакоў акружаным лесам і вадой. У адрозненне ад Ангары, у якой цячэ халодная байкальская вада, Іркут бярэ свой пачатак у Саянскіх гарах, і вада ў ім вельмі цёплая.
Упершыню ў нашым купальскім абрадзе з'явілася яшчэ адно цікавае дзеянне — гатаванне на вогнішчы сапраўднага традыцыйнага беларускага сыру. Гэты вопыт мы перанялі ў нашых аднадумцаў у Беларусі — Студэнцкага этнаграфічнага Таварыства. Сыр — не толькі найважнейшы прадукт у рацыёне беларусаў, але і сімвал дзявочай чысціні, шлюбнай вернасці, сумленнасці і высакароднасці, белы сыр вельмі часта згадваецца ў мностве беларускіх народных песень, у тым ліку і купальскіх. Наш сыр атрымаўся на славу, і ў наступным годзе мы, безумоўна, паўторым наш эксперымент.
Выказваем асобную падзяку Насці Глушко. Упершыню для шматлікіх дзетак, якіх бацькі бяруць з сабой на свята, мы арганізавалі асобны куток — падвесілі на дрэве арэлі, збудавалі драўлянага «каня», абматалі папараццю — дзецям сумаваць не было калі!
Трохі змяніўся і сам фармат свята. Раней на месца правядзення з раніцы прыязджала толькі група хлопцаў, якія займаліся падрыхтоўкай вогнішча, а асноўны актыў і госці прыбывалі толькі да дзявятай гадзіны вечара, а ў шэсць раніцы ўжо адпраўляліся назад у горад. Цяпер жа з раніцы амаль у поўным складзе прыязджае ўвесь актыў беларускай дыяспары Іркуцка, і празаічная падрыхтоўка месца да свята ператвараецца ў цікавае сяброўскае мерапрыемства. Госці, як і раней, прыбываюць увечары і з'язджаюць рана раніцай. Такі падыход да падрыхтоўкі свята быў упершыню намі паспрабаваны яшчэ ў мінулым годзе, усім спадабалася.
Таксама з мінулага года мы будуем яшчэ адзін прыгожы элемент абраду — Браму, або сплеценыя з галін і траў вароты, праз якія праходзяць усе ўдзельнікі свята, падыходзячы да нашай паляны. Нягледзячы на амаль дваццацігадовую гісторыю нашай дзейнасці ў Прыбайкаллі, мы не вычарпалі свой патэнцыял, і мы не толькі імкнемся захаваць склаўся сцэнар купальскіх абрадаў, але і знаходзім магчымасці ўзбагаціць яго і разнастаіць.