Чалавечая памяць кароткая. Калі забываюць сябры, людзі, якім ён дапамог у жыцьці, дык што казаць пра іншых. Вы жывяце ў краіне дыктатуры «лукашызму», у сетках чалавечага страху за сваё жыцьцё, за жыцьцё сваіх блізкіх. Нават праз восем гадоў там баяцца вымаўляць імя Карпенкі. Чаму? Таму што быў страшны, небясьпечны для кіраўніцтва краіны. Гэта я адчуваю і цяпер, людзі баяцца са мной размаўляць, патэлефанаваць, пагутарыць, а мае лісты калі і дахо¬дзяць, то абавязкова адкрытыя. Але ёсьць і іншыя людзі, іх мала, але яны ёсьць.
Я не магу прыехаць, схадзіць на магілу свайго мужа, сваіх бацькоў, але ёсьць людзі, якія наведваюць іх, прыносяць кветкі. Я ведаю, ёсьць людзі, у якіх стаяць партрэты Карпенкі. Ёсьць людзі, якія, нягледзячы ні на што, пішуць мне, перадаюць артыкулы і нават маленькія падарункі.
Сёлета споўнілася дваццаць гадоў партнэрскіх сувязяў гарадоў‑пабрацімаў — гораду Маладэчна і гораду Есьлінген у Нямеччыне. Я была запрошаная на ганаровы вечар. І мэр гораду Есьлінген прысьвяціў большую частку свайго выступу таму ўнёску, які зрабіў Карпенка ў партнэрскія дачыненьні. А на Радзіме? У родным Маладэчне? Бо ж для яго Маладэчна быў другой радзімай, а людзі з Маладэчна — самымі роднымі, ён ім дапамагаў, нават калі ўжо ня быў мэрам. Вы ганарыцеся горадам, у якім зьмененыя вуліцы ім, Карпенкам. А чаму ж няма вуліцы імя Карпенкі?
