фота Сяргея Гудзіліна
Гарадская вуліца забудаваная аднапавярховымі прыватнымі дамамі. У кустах, узбоч дарогі, ляжыць Рыжы. Наводдаль, каля плоту, кешкаюцца куры. Падбягае Муха.
Муха: Рыжы, здароў!
Рыжы: Прывітанне!
Муха: Ты што тут, на курэй палюеш?
Рыжы: Не, якое там паляванне, на заданні я.
Муха: На якім заданні?
Рыжы: Гаспадар даў: аббрахаць тут трэба адных.
Муха: Навошта?
Рыжы: Дзеля маральнага задавальнення.
Муха: Гэта як катоў?
Рыжы: Нешта накшталт таго.
Муха: А можа, я з табой паляжу?
Рыжы: Давай.
Муха (лягае і куснуўшы сябе за плячо): Скочкі, халера, замучылі.
Рыжы: Ад скочак падла дапамагае, толькі трэба добра выкачацца.
Муха: Ведаю, але дзе ты яе знойдзеш? Бывала, прачнешся на золку, падбяжыш на кірмаш, а там у яме за агароджай чаго толькі не было — цяляты ляжалі, дык гэтак выкачаешся, не тое што скочкі падушацца, сам ад смуроду ледзь жывы ходзіш, а цяпер труса няшчаснага няма (хапае сябе за бок).
Рыжы: А на мясакамбінаце не быў?
Муха: Быў.
Рыжы: І што?
Муха: Нічога.
Рыжы: Тады дустам трэба паспрабаваць труціць.
Муха: Дустам? Зноў жа, дзе яго ўзяць? З балончыка гаспадар папырскае, а карысці нуль. Але што ты хочаш — Н2СО4!
Рыжы: Што?
Муха: А чорт яго ведае што — хімія нейкая. У нас малодшы сын гаспадара хімік. Якіясь спайсы вырабляе, дык як накурыцца — паратунку няма, хоць на ланцуг садзі. Барусю за вуха ўкусіў.
Рыжы: Якога Барусю?
Муха: Нашага парсючка. Гаспадыня яму вячэру ў вядры прынесла, выліла ў карыта і пайшла, а сынок, якраз абкураны быў, залез і цап таго за вуха.
Рыжы: Авой, жарсці якія!
Муха: І не кажы.
Рыжы: І што?
Муха: Што-што — Баруся з пераляку праз загарадку як сігане! Добра, што весніцы на вуліцу былі прычыненыя, а то прыйшлося б потым па ўсім наваколлі шукаць. Бо шкода: ладны ўжо парсючок — уга колькі костак будзе.
Рыжы: Ага, парсючок тым лепшы, чым костак больш.
Муха: Гэта вядома. Мне ўчора такая костка перапала (прыплюшчвае вочы)… перадаць табе не магу, яшчэ ў роце смачна. У краме гаспадыня набыла, прынесла, панюхала, потым кажа: «Не, не магу, смярдзіць нечым — і ўсё». А мне гэткі водар! Сяджу і слінкі глытаю. А яна падумала-падумала і да мяне: «Муха, на, лапай».
Рыжы: Пашанцавала табе.
Муха: Як ніколі. Эх, каб яна сёння зноў у краму пайшла… Дык каго ты тут урэшце пільнуеш?
Рыжы: Як табе растлумачыць, такія, ведаеш, заўсёды па двое ходзяць, з палкамі.
Муха: Ого, з палкамі!
Рыжы: З палкамі і ў такіх ботах, што трымайся падалей.
Муха: А, ведаю, пра каго ты. З гэтымі лепей не звязвацца, а як убачыш — абмінаць за дзесяць крокаў.
Рыжы: Я і не збіраюся з імі цалавацца, гаўкну колькі разоў і ва ўсе лапаткі дамоў.
Муха: Але навошта?
Рыжы: Дык я ж табе казаў: гаспадар паслаў, яны яму папярок горла сталі.
Муха: Вось што (чухае сябе лапай за вухам).
Рыжы: Забралі яго тут надысь, на машыне прыехалі, я за прыбіральняй хаваўся.
Муха: І што?
Рыжы: Нічога: гаспадара з тыдзень не было, потым з’явіўся — брудны, шчаціннем зарослы, злосны. «Я, кажа, гэтага ім не дарую, я ім пакажу па чым фунт ліха, яны яшчэ ў мяне паскачуць». А гаспадыня яму: «Аксціся, дзякуй скажы, што жывы выйшаў». А ён: «Хай лепш забілі б!»
Муха: А чаго яны да яго прычапіліся?
Рыжы: Я толкам не ведаю, але быццам за тое, што па вуліцы хадзіў.
Муха: Ідзі ты!
Рыжы: Ага, толькі не проста так хадзіў, а пры гэтым махаў рукамі і лаяўся матам
Муха: Якім такім матам?
Рыжы: Ну, «курва» там казаў, «бляха», «сука».
Муха: Сука? (Круціць галавой.) Дзе сука?
Рыжы: Нідзе, гэта мянушка такая.
Муха: Эх, гэтых людзей не разбярэш. Вось сам памяркуй: такога, каб мой гаспадар не махаў рукамі і не лаяўся матам, амаль не бывае, але ж яго чамусьці не забіраюць, хаця гаспадыня кажа, што даўно пара, і я з ёй згодны. І наадварот: калі аднойчы ляжаў сабе, як ні ў чым не было, у крапіве каля плоту, з’явіліся як міленькія. Дык гаспадыня на ўсю вуліцу вэрхалу нарабіла, каб не забіралі, а гаспадару хоць бы хны — ляжыць рукі склаўшы і ні гу-гу. І што ты на гэта скажаш?
Рыжы: Нічога не скажу, бо тое самае і мой: памыўся, пагаліўся, добра паеў, паспаў; здаецца, чаго табе яшчэ? А не — як быў злосным, так злосным і застаўся. Дзень злосны ходзіць, другі. Я ўжо баюся на вочы паказвацца, каб не трапіць пад гарачую руку, нават падумваў сысці куды на час, перасядзець дзе. А сёння падзывае сам. Падыхожу: «Што такое?» Ён: «Справа ёсць». Я: «Што за справа?» А сам думаю, няўжо на паляванне пойдзем? Хвост як прапелер ад радасці закруціўся. Але, аказалася, не пра паляванне ішло. Прысеў ён на ганку на прыступку, папяроскай задыміў і кажа: «Слухай, Рыжы, зрабі ласку, аббрашы гэтых, што па двое ходзяць, з палкамі і ў ботах, калі на нашай вуліцы з’явяцца. Я б і сам, але нельга мне, зноў прыедуць на машыне, забяруць. Не па службе, Рыжы, а па дружбе, га?» Вось так я і тут.
Муха: Ну, то мусіць ужо аддзячыць як мае быць
Рыжы: Ды я, Муха, не за падзяку. Шкода мне яго, небараку, баюся, каб не выкінуў якую штуку.
Муха: Што ёсць, тое ёсць — да штук яны здатныя.
З-за рога дома выходзяць дваіх, з палкамі, прычэпленымі да пояса, у чорных вялізных ботах.
Муха: Яны?
Рыжы: Яны.
Муха: Давай, пачынай, я цябе падтрымаю.
Рыжы (ускочыўшы на ногі): Гаў! Гаў! Гаў!…
Муха: Гаў! Гаў! Гаў…
