Паменела святла ў горадзе, у якім яна нарадзілася і пражыла ўсё жыццё. Звыш за паўстагоддзя — поруч з Валянцінам Тарасам, да ягонай апошняй хвіліны 13 лютага 2009 года… І вось надышла яе хвіліна, якую яна мужна чакала — чакала сустрэчы з мужам і, ад 2011-га, з сынам Віталём…
Ёй было 84. А ўпершыню я ўбачыў яе ў 1960-я на тэлеэкране ў якасці вядучай папулярнай праграмы «Алеся», якую яна і стварыла.
Пасля яна знікла з тэлеэкранаў. Людзі з таго пакалення памятаюць пра так званую «справу Вакулоўскай», пра пераслед з боку партыйных уладаў і КДБ яе ўдзельнікаў — пісьменнікаў, журналістаў, навукоўцаў… У тым ліку Валянціна Тараса, якога забаранілі выдаваць. А Рэгіну Дзмітрыеўну звольнілі з тэлебачання. Яна мужна прайшла праз гэтае выпрабаванне.
Як і праз выпрабаванне вайной і нямецкай акупацыяй, якую яна сустрэла 10-гадовай дзяўчынкай і пра што ў свой час распавяла ў часопісе «Нёман». Нічога больш пранізлівага пра Мінск тых часоў я не чытаў…
Мне давялося сябраваць з Валянцінам Яфімавічам і Рэгінай Дзмітрыеўнай з 90-х. І мяне заўсёды ўражвала асаблівая цеплыня іхняга дома. Я б назваў яе цеплынёй мудрасці. Мудрасці стаўлення да жыцця, якая змяшчае ў сябе непрыманне несправядлівасці і ўсялякага фальшу …
І адначасова — непадробны гумар, бясконцая дабрыня і вернасць сяброўству.
Пасля згаданай «справы Вакулоўскай» яна нікому не здрадзіла — ні мужу, ні сябрам, сярод якіх былі Васіль Быкаў, Навум Кіслік, Аляксандр Дракахруст, Рыгор Барадулін… Імёны, якія належаць не толькі мінуламу — будучыні…
Рэгіна ў перакладзе з лацінскай мовы — царыца…
Бывай, царыца з мінскай Старажоўкі! Хай побач з мужам і сынам будзе табе пухам зямля, якую ты так любіла.
