Вось як апісвае цырымонію «Вячэрні Мінск»:
 |
 |
 Фота — «Вячэрні Мінск» |
«Бялявы хлопчык у вайсковай форме, хвацка заперазанай белай папругай, старанна выбівае крок. На дзіцячым твары цяпер столькі даросласьці, што іначай як «удалы казак» хлапчука не назавеш. Варты кадэт Барцоў! У свае адзінаццаць аддаць чэсьць самаму сапраўднаму казачаму генэралу, прыняць першае казацкае слова. Урачыста паабяцаць быць верным Айчыне, берагчы гонар і добрае імя казака. Схіліць галаву перад сьвятаром. Пацалаваць праваслаўны крыж і апусьціцца на калена ля белага сьцяга. Варты кадэт Барцоў! Як і ўсе выхаванцы Ждановіцкай школы‑інтэрнату №1 для дзяцей‑сірот і дзяцей, якія засталіся без апекі бацькоў, што прынялі ў Дзень абаронцаў Айчыны адказнае рашэньне: быць казакамі‑кадэтамі».
Маленькія кадэты будуць у абвязковым парадку насіць форму, іх дзень будзе ісьці па раскладзе, а ў дадатак да агульнаадукцыйных яны будуць вывучаць спэцыяльныя прадметы: шыхтваую падрыхтоўку, гісторыю казацтва, Закон Божы. Дзяўчынкі‑кадэткі будуць асойваць асновы мэдычнай прафэсіі.
«Мурашкі прабягаюць па целе, калі ў адказ на пытаньне атамана паўтара дзясятка маленькіх казакоў узапар напаўняюць памяшканьне раскоцістым трохразовым: «Люба!»
«Вячэрні Мінск» таксама паведамляе, што гарадзкімі ўладамі ўжо зацьверджанае будаўніцтва ў Заводзкім раёне першага вайсковага казачага храму абраза́ Данской Божай Маці. Другая мара палкавых атаманаў — стварэньне на базе інтэрнату №1 першага ў Беларусі казачага кадэцкага корпусу.
«Вось і на прысязе падыходзілі дзеці да генэрала Ўлаховіча за пасьведчаньнем казака, а ён ім — ня толькі афіцэрскае нападарожнае слова, але й некалькі нібыта нязначных, але насамрэч вельмі важных слоў. Не, не, ды й раздавалася бацькоўскае: «Адметнае ў цябе імя, кадэт Аляксандар. Нясі яго годна па жыцьці» альбо так: «Ты, дружа, Мікалай Аляксеевіч, а я — Мікалай Дзьмітрыевіч. Служы, цёзка, беларускаму казацтву». Прасьцей кажучы, сапраўдным чалавекам будзь».
