 |
Сярод падпісантаў — Алена Бонэр, удава акадэміка Сахарава і старшыня фонду ягонага імя. Рацыя знайшла яе ў Боне.
‑ Алена Георгіеўна, чаму падпісалі зварот у Еўрапарламент?
‑ Таму, што чалавек паважаны.
‑ Як вы лічыце, хто яшчэ з беларускіх апазіцыянераў заслугоўвае міжнароднага прызнання?
‑ Усе заслугоўваюць. Тыя прозвішчы, якія я ведаю… Праўда, ні з кім з беларускіх апазіцыянераў я асабіста не знаёмая… Мне падаецца, усе прыстойныя людзі.
‑ Такія прэміі — гэта толькі фінансавая падтрымка пацярпелых ці ўсё ж такі крок да дэмакратыі ў краіне?
‑ Лічу, што фінасавая падтрымка пацярпелых — гэта толькі ў другую чаргу. У першую — зварот увагі грамадства да той дзейнасці, якая выклікае высокую павагу і захапленне заходніх садружнасцяў.
‑ Ці не дарэмныя ўсе гэтыя ахвяры, калі на працягу столькіх гадоў большасць выбірае дыктатуру?
‑ Па‑першае, змаганне з дыктатурай цягнецца яшчэ не так шмат часу. А, па‑другое, нішто не бывае дарэмным.
‑ Вы дапускаеце, што ў Расіі хутка будуць саджаць у турмы за тое ж, за што саджаюць няўгодных у Беларусі?
‑ Вядома ж! Я ўвогуле не лічу, што ў Беларусі з выкананнем правоў чалавека горш, чымсці ў Расіі. І я заўжды не разумела, чаму Захад успрымае Лукашэнку як крайне негатыўнага лідэра, а расійскага прэзідэнта так не ўспрымаюць. Лукашэнка — персона нон‑грата. А па‑мойму, гэта Пуцін варты такого тытулу… Адзінае тлумачэнне: Захад баіцца моцную дзяржаву. А Беларусь… У яе ні нафты, ні газу. А, між іншым, гэта тая ж Беларусь, якая падчас Вялікай Айчыннай сваім целам Расію прыкрыла.
‑ Аўтарытарны рэжым у Расіі — гэта надоўга?
‑ Надоўга! Вельмі надоўга!
