У торбе з кавалкам бруднай чырвонай цагліны
Нясу да далёкай ракі у густым тумане,
Бабуляй названы прыдураным бацькам каціным,
Тапіць кацянят па суровым загадзе ўранні.
Ў густой крапіве, ля самай вады прысяду
Зубамі, сляпы ад слёзаў, расцісну вузел
Цёплы жывы камячок – за пазуху. А ўжо ззаду
Бабуліны крокі і крык: «Кідай, а то сам там будзеш!»
Кіну. І кінуся сам у мокрае жыта,
А бабін крык яшчэ доўга біць будзе ў вушы.
Ды я буду бегчы… І знаць, што і на гарышча
Баба, канешне, залезе і кацяня задушыць…
…У торбе з кавалкам бруднай чырвонай цагліны,
Табой невылечным рамантыкам з жалем названы
(А вусы – сівыя, і твар у глыбокіх маршчынах),
Нясу да туманнай ракі тапіць сівое каханне.
0
0
0
0
0
0
