Паўсюль халаты белыя,
У шклянках спірт ды кроў,
Ля кабінета хлопчык хвілін пятнаццаць роў.
Чарга на калідоры, што ім да тых пакут!
Іграе песня ў радзіве пра мілы сэрцу кут…
Адзін пажылы дзядзька расчуліўся хоць плач:
І крапнула на боты слязіна ці смаркач.
Бо бацькаўшчыну ўспомніў:
Спеў маладой вясны, язмін у белай квецені
ды вечар выпускны.
І Любку Бугаёву, і цеплыню раллі,
Як белыя аблокі над рэчкаю плылі…
Вось так пад песню гэтую сядзеў ды ўспамінаў,
Віно «Сасновы водар» патроху наліваў.
Кульнуў адзін стаканчык, яшчэ адзін кульнуў,
На лаўцы размарыла, не згледзеў як заснуў…
У полі вецер свішча і дождж касы сячэ
Гумовікам падраным ён родну гразь таўчэ,
Праўленне. Сцяг чырвоны. На ганку старшыня.
А маці слёзна просіць адсеяцца каня…
Прачнуўся, схамянуўся, ад страху ажно ўзмок!
Як добра, што не ў вёсцы. Уцёк! Уцёк! Уцёк!
Крычаць з рэгістратуры:
— Набраўся, стары пень!
Аналізаў не возьмем,
Прыходзь у іншы дзень!
