Пра гэта напісала ў сваім фэйсбуку Анастасія Александровіч.
«Два дні шукалі мы бадзяжку Вукі. Сам лёс вёў па яе слядах да добрых людзей. Дзякуй Вкантакціку і «Нашай Ніве» — даведаліся мы, што сабачка наш на станцыі суседняй.
Прыбіўся да вёскі на суседняй станцыі, да дачнікаў. Не сумаваў без нас, мабыць. А мы збівалі ногі, машыны, ляпілі аб'явы па сёлах і вёсках.
Паехалі раніцай. Пытаем, лепім объявки, клічам. Сустракаем жанчыну з электрычкі: «Ой, а мы ж яе ўчора вечарам у Маладзечне павезлі, яна за намі ўвязалася за машынай. А ў кватэры пачала скуголіць, вось мы яе ноччу ў парк і выпусцілі…»
У Маладзечне акрамя вакзала я не была нідзе. Цяпер затое ведаю амаль увесь горад, нават раён Балота і вуліцу Грыцаўца, якую ледзь знайшлі. Лепім, лепім аб'яўкі. А ў групе Тыповае Маладзечна ўжо пачалі людзі збірацца ў каманду пошукавую, каб выходзіць шукаць Вукі. Тэлефануюць, пытаюцца чым дапамагчы.
Вырашыла даць фатаграфію таксісту на аўтавакзале. А раптам заўважыць. А самі паехалі на ўскраіну, дзе нібыта бачылі нядаўна падобную.
Тэлефануе хлопец, знайшоў я вашага сабачку. Аказалася, калега таксіст таго, якому я ўсунулі нататку пра нашу дзяўчынку. Прывёз з аўто на вакзал, ўзнагароджанне не ўзяў. Усе таксісты сабраліся, радаваліся. Я адбой па зборы валанцёраў, абзвоньваць усіх неабыякавых жыхароў Маладзечна, якія перажываюць і перадаюць па сваіх каналах аб знікненні».
