Святліца ў хаце. Пад акном стаіць стол, на якім ляжыць спісаны аркуш паперы. Па ім сюды-туды бегае муха1. На аркуш сядае Муха2, чысціць пярэднімі ножкамі галаву, затым заднімі — крылцы, пасля чаго пачынае тужыцца. Да яе падбягае Муха1.
Муха1: Што робіш, зараз жа перастань!
Муха2: А ў чым справа?
Муха1: Гэта ж пісьмо прэзідэнту!
Муха 2: Якому прэзідэнту?
Муха1: Нашаму, вядома, якому ж яшчэ.
Муха2: А! І што?
Муха1: Як гэта што? Вось уяві: атрымлівае прэзідэнт пісьмо…
Муха2: Так, атрымлівае.
Муха1: Распячатвае.
Муха2: Распячатвае.
Муха1: Глядзіць.
Муха2: Глядзіць.
Муха1: І што бачыць?
Муха2: Што?
Муха1: Г…о тваё, вось што.
Муха2: Ну і няхай сабе.
Муха1: Эх ты, галава яловая! Хіба будзе ён гэткі ліст чытаць, ён жа прэзідэнт, а не абы-хто!
Муха2: Не будзе і не трэба, мне гэта да лямпачкі. Дый не чытае ён аніякіх лістоў.
Муха1: Не чытае?
Муха2: Неа.
Муха1: А што ж ён па-твойму робіць, калі не чытае?
Муха2: У хакей гуляе, вось што. Я ўчора вечарам на тэлевізары сядзела, дык сама чула, што прэзідэнт закінуў ажно тры шайбы.
Муха1: Правільна, але гэта ён вечарам гуляў, а днём — бо што яму яшчэ рабіць — чытаў. Людзі ўсе такія, вось хоць нашых вазьмі: ледзь развіднее, як за лісты сядаюць, а сцямнее — ад тэлевізара не адарвеш. А прэзідэнт, адпаведна, наадварот.
Муха2: Мо і так, але нам што да таго?
Муха1: Не, усё ж такі пару клёпак у цябе ў галаве не хапае. Хіба ты не ведаеш, што ў нас у вёсцы вада ў калодзежах папрападала?
Муха2: Чула нешта.
Муха1: Дык вось гэты самы ліст да прэзідэнта, каб ваду даў.
Муха2: Навошта?
Муха1: Што навошта — вада?
Муха2: Ага.
Муха1: Ідрыт тваю макаўку! А кароў чым паіць, боўдзіла ты, га? І так у вёсцы пяць кароў засталося. Што есці будзем, калі дарэшты звядуцца?
Муха2: Нешта прыдумаем.
Муха1: Ну што ты прыдумаеш, што?
Муха2: Э-э… на новую ферму падамося, там, кажуць, уга колькі г…а вакол навалена.
Муха1: Так-так, значыцца бацькоўшчыну на свежае г…о прамяняеш, родны куток прадасі?
Муха2: Але што рабіць, карміцца ж неяк трэба? Калі кішкі марша зайграюць, ого — не паглядзіш!
Муха1: Гэта праўда. У мяне ўжо жывот падцягнула.
Муха2: То паляцелі хутчэй, каровы зараз на полудзень рушаць, мо аладкаў падкінуць.
Муха1 і Муха2 вылятаюць у фортку. Уваходзіць цётка Франя, за якой сунецца баба Маня. Абедзве адразу ж прамуюць да стала.
Цётка Франя: Вось гэта пісьмо.
Баба Маня: Я ўсё раўно, дзеткі, без акуляраў не бачу.
Цётка Франя: Але распісацца здолееце? (Падае бабе Мані асадку.)
Баба Маня: Ды ўжо які кручок патраплю паставіць, ты толькі пакажы дзе.
Цётка Франя (тыцкнуўшы пальцам у аркуш): Вось тута, унізе.
Баба Маня (гледзячы на аркуш як баран на новыя вароты): А прыпісалі, што іншага прэзідэнта нам не трэба і што ўсе дружненько, як і заўжды, пойдзем за яго галасаваць?
Цётка Франя: Прыпісалі.
Баба Маня: А каб Бог даў яму і ягонай сямейцы ўсяго-ўсягенькага, не забыліся ўставіць?
Цётка Франя: Не забыліся.
Баба Маня: І што век на яго маліцьмемся?
Цётка Франя: То як жа.
Баба Маня: А… а…
Цётка Франя (нецярпліва): Усё тут ёсць, усё, нічога не ўпусцілі, падпісвайце ўжо — і годзе.
Баба Маня, цяжка ўздыхнуўшы, ставіць на аркушы якуюсь крывуліну. Цётка Франя складае аркуш і кладзе яго сабе ў кішэнь.
Цётка Франя: Я на пошту.
Баба Маня: І я з табою.
Цётка Франя: Дык вам жа нага баліць.
Баба Маня: Вой баліць, дзеткі, вой баліць! Але нічога, як-небудзь даклыпаю.
Выходзяць.
* * *
Аляксандр Апон
пісьменнік, жыве ў Гродне. Зарабляе на жыццё прадпрымальніцтвам.
