Ён раззлаваўся, абяцаў агонь пякельны,
Бясконцы шлях паміж пакутаў і грахоў,
Ды я б сама пайшла, бо тут няма патэльні,
Няма каструль, відэльцаў, лыжак і гаршкоў,
Адная манна, ні навару ў ёй, ні гушчы,
Карова сіняя, а з ёй арол ды леў.
Хадзіў галодны мой мужык па райскіх кушчах,
Дык я прынесла яблык, каб крыху пад’еў!
Не трэба голадам марыць майго Адама.
Не прабачаюся – няма маёй віны.
Сама пайду. На развітанне грукну брамай,
А на Зямлі зраблю мачанку і бліны.
11.09.15.
0
0
0
0
0
0
