Яшчэ раз пра тыя самыя дыскі: NeuroDubel. «Stasi».
Саша сабраў каманду ў моцны мужчынскі кулак. Гучаньне таксама стала канкрэтным, «мускулістым», зьявілася «прыцэльнасьць», дакладнасьць, асабліва ў рытм-сэкцыі (Сашу, напэўна, ўжо дасталі паралелі з «Rammstein»?). На жаль, у песьнях заўважна паменшала мэлёдыкі — нешматлікія бэк-вакалы Юры Навумава толькі гэта падкрэсьліваюць.
Байцоўская ўсьмешка -- пачатак «Прыйшоў наш час, вітайце нас!». «Дедушка» («Хриплый Дедушка Мороз нам подарки не донёс») -- нядзіўна, што з такімі песьнямі ўсё цяжэй, з уласных словаў Сашы, даюцца канцэрты... Падкупае суворая мужчынская адкрытасьць, зь якой Саша называе рэчы сваімі імёнамі ў «Гадзіне» («А Вы готовы отдать копейки на эту х***ю?»). Панкаўская эстэтыка ў «Піць» і «Суки» («Пить не хотела, руки не для скуки, я здесь по делу, что ж Вы делаете, суки?»). Сьцёбная, амаль танцавальная «Підарасы». Спавядальная «Трываю» — («Я трываю, ды ня плачу») — насамрэч, Саша, як гэта ўсё нас за.... У самай моцнай песьні «Край» — увесь боль існаваньня ў РБ, з вынікам «шкада, што я пражыў дарэмна». У кліпе партайгеносэ Саша шкамутае наіўныя прашэньні, і здаецца, што песьня пра край, па якім усе мы ходзім, край ляза, якім парэзаная Сашына сьпіна... Назіраем, як лірыка становіцца больш акрутнай ды як згушчаюцца фарбы і ў мульцяшнай «Кени» («они убили Кени», параўнайце з пазамінулым альбомам, дзе ў Карлсана ўсяго толькі скралі камбінэзон).
Завяршаюць альбом кавэр «Чёрные глаза» (10 балаў за ідэю!), гімнападобная «Свабода» («Свабоду не аддам нікому, свабоду не аддасьць ніхто мне»), заспакайняльная «І так можна жыць».
«А может, так и за***сь?»
Гэта таксама цалкам мясцовы прадукт, але ня ў тым сэнсе, што «J-mors». Кожнае слова ад душы. Кожнаму слову верыцца. НД — гурт з тварам, які б ён ні быў -- ні з кім ня зблытаеш.
Калі так пойдзе далей, то на пытаньне «Што ёсьць у Беларусі?» можна будзе сьмела адказваць – Лукашэнка, Чарнобыль і «NeuroDubel».
