Яна пайшла да амбасадара адной з самых магутных дзяржаваў свету. Не стала казаць пра дыктатуру і дэмакратыю, а выдыхнула: «Калі ён памрэ, я памру таксама, бо не змагу без яго жыць». Уладзімер Някляеў — пра Ірыну Казуліну (Сабалеўскую).
Яе муж, палітвязень, аб’явіў галадоўку, патрабуючы, каб пытанне пра ягоную краіну, дзе найпершымі каштоўнасцямі названыя чарка ды скварка, было разгледжана ў Радзе бяспекi ААН. Калі гэтага не станецца, ён дагаладаецца да смерці.
Муж галадаў тыдзень, другі, трэці, чацвёрты, пагроза смерці стала рэальнай. Хтосьці ўгаворваў яго спыніць галадоўку, нехта чакаў, калі ён памрэ.
Ведаючы ягоны характар, яна разумела, што ён сканае, але ад свайго не адступiцца. Трэба было яго ратаваць.
Яна пайшла да амбасадара адной з самых магутных дзяржаваў свету. Не стала казаць пра дыктатуру і дэмакратыю, а выдыхнула: «Калі ён памрэ, я памру таксама, бо не змагу без яго жыць».
Амбасадар адной з самых магутных дзяржаваў свету, мусібыць, ведаў, што такое насамрэч ёсць чалавечыя каштоўнасці. Ён накіраваў свайму ўраду дакумент, у якім абгрунтаваў тэрміновую неабходнасць разгляду ў Радзе бяспекi ААН таго пытання, на якім настойваў палітвязень, што і было зроблена.
Палітвязень спыніў галадоўку.
Жанчыну, якая ўратавала ад смерці свайго каханага, 27 лютага 2008 года пахавалі на могілках у вёсцы Тарасава пад Менскам. З гэтага дня ў нас з’явілася месца, да якога ўсе і кожны, хто кахаў і кахае, можа прынесці кветкі.
Гэта ёсць тое, што можа стаць легендай. А імя жанчыны з гэтай легенды –Ірына Казуліна, да шлюбу – Сабалеўская.
Уладзімер Някляеў,
Готлянд, 8 сакавіка
