1. Беларусь сямівокая
- колькасьць піва на вечар у гэтым горадзе даўно ня мераюць літрамі
аўтобусы тут бяз шкла каб пасажыры суседніх маглі размаўляць
добра Табе — Ты нарадзіўся пад Сузор’ем Вялікай Літары
кароткачасовы дождж безь перапынку плача як немаўля
- хранічнага аптымізму хапае толькі на тое каб напісаць смску
ды трымацца больш‑менш вясёлым — хай сабе гэта й вонкава
жыхароў гэтага гораду даўно пужаюць будоўляй АЭСу —
сьмяецца і плача ў сем ручаёў Беларусь сямівокая
- тут у горадзе М мне таксама радасна радасна
але лёгка адчуць безь любога сыгналу трывогу
у нас усё добра — мы ў атачэньні патрэбнага радыюсу
у самым сьмярдзючым цэнтры чагосьці жывога
2. ***
- Самае вялікае сэрца ў горадзе
спынілася раптам — вось гора дзе!
Папрыходзілі розныя, заенчылі хорам:
«Ах, гора нам!» Так, гора вам!
- Яно ляжала паміж пяціпавярхоўкамі,
паабклеенае абвесткамі, пазастаўленае таксоўкамі,
моладзь па начох тлумачыла сэрцу,
што каханьне перашкаджае сэксу,
- жанатыя п’яніцы прывыклі да яго шоргату —
«Чаго бадзяесься? Дадому йшоў бы ты…» —
яны мачыліся на сьцяну мітральнага кляпана
і нешта тлумачылі сэрцу, плакалі.
- Сэрца ўлічвала плюсы й мінусы —
а цяпер спынілася; мо — стамілася?
Ці было гэта сэрца shareware? —
бо спынілася, стала шэрае!
- Паглядзець сабраліся чэргі доўгія,
як спазьняецца «хуткая кардыялёгія».
У Гарвыканкаме Галоўны вымавіць сіліўся:
«Ну, не паводле пляну ж спынілася…»
- Людзі плакалі, церлі скроні,
крыважэрна сьмяяліся ў вочы поўні,
хто хістаўся, хто трымаўся роўна,
хто цягнуў да сэрца свае далоні.
3. ***
- Ты зьнітаваны з гэтым месцам больш цяпер,
чым, як здавалася табе, раней, ды херувімы
ўсё апантаней пераконваюць цябе,
што ты нікому тут нічога не павінны.
- Тваю руку пацісьне потная рука,
халодная, вялікая, кашчавая — па гэтым
ты зразумееш, што ідзеш да цягніка,
ты пакідаеш межы гета.
- Дастанеш кнігу, сядзеш ля вакна,
чытаць ня здолееш — адно глядзець, як
адольвае адлегласьці труна,
ды радасьць сорамна паказваць пры суседзях.
***
Віталь Рыжкоў нарадзіўся ў Магілёве, дзе жыве й працуе. Ляўрэат конкурсу «Плястылінавы бусел» (2005), фіналіст конкурсу Беларускага ПЭН‑цэнтру да стагодзьдзя газэты «Наша Ніва» (2006). Вершы друкаваліся ў часопісах «Маладосць», «Дзеяслоў», «Идиот» (Віцебск), штотыднёвіках «Наша Ніва», «Новы час» ды інш.
Цяпер чытаюць
«Мы не ведалі Сяргея Ціханоўскага да сённяшняй прэс-канферэнцыі»17
Каментары