Абвяшчэнне чарговай «элегантнай перамогі» беларускім ЦВК на чале з Лідзіяй Ярмошынай мала каго здзівіла. Больш важным і цікавым з'яўляецца пытанне: што будзе далей? Ці зробленыя дэмакратычнай супольнасцю Беларусі высновы з гэтай «выбарчай кампаніі»? Ці ёсць нейкае «добра» ў гэтым аб'ектыўным «дрэнна» — «выбарах» па-лукашэнкаўску?
belaruspartisan.org
На гэтыя пытанні сайту charter97.org адказвае вядомы беларускі кінарэжысёр Юрый Хашчавацкі:
— У гэтай «выбарчай кампаніі» я бачу як мінімум тры станоўчыя моманты.
Першае: людзі ў прынцыпе галасаваць не пайшлі. Усе гэтыя размовы пра «яўку» — гэта ўсё зразумела чаму: таму што яўкі на самай справе не было. Як ні спрабавалі «сціснуць» лік тых, хто галасуе — толькі ў Мінску прыбралі чвэрць мільёна людзей са спісаў! — нават з гэтымі фальсіфікацыямі яўкі не было.
Яўкі не было — і прыйшлося «надзімаць» далей. Прыйшлося хімічыць, прыйшлося хлусіць. Адсутнасць яўкі — гэта станоўчы момант. Гэта значыць, што грамадства абсалютна незадаволенае і ўжо пачынае разумець, чаму так адбываецца і хто вінаваты.
Жахлівасць сітуацыі заключаецца ў тым, што фальсіфікацыя яўкі была забяспечаная за кошт школьных настаўнікаў, якія вучаць нашых дзяцей. І мы павінны цяпер думаць: каму мы аддаём нашых дзяцей? Гэта першы станоўча-адмоўны момант: зразумела, які бок у ім станоўчы, а які прымушае задумацца.
Другі станоўчы момант таксама мае сваю адмоўную грань, але такая аб'ектыўная неабходнасць. Сфармаваўся вельмі моцны апазіцыйны лідар пад назвай «эканоміка». Гэта самы моцны апазіцыйны лідар, які ў выніку растлумачыць беларускаму грамадству, у чым яго абавязак перад самім сабой і перад будучыняй.
Я больш чым упэўнены, што менавіта гэты апазіцыйны лідар «управіць» мазгі вельмі многім, хто хацеў бы схавацца, хто лічыць, што можна проста адседзецца, што «мяне гэта не кране», што ў мяне свая маленькая справа, сваё маленькае жыццё. Гэты лідар, што сфармаваўся за апошні час — ён вельмі шматлікім прачысціць мазгі.
І трэцяе, што вельмі важна: ад многіх апазіцыйных лідараў я пачуў вельмі своечасовыя і адэкватныя праграмы, асабліва праграмы па эканоміцы. Стала зразумела, што многія з апазіцыйных лідараў не сядзяць на месцы, а думаюць пра будучыню. Гэта таксама вельмі добра.
Тут бо галоўнае разумець: не апазіцыйныя лідары выводзяць людзей на Плошчу. Заўважце, у бліжэйшай гісторыі, гісторыі украінскага Майдана, не апазіцыя вывела людзей на плошчу — людзі самі выйшлі. Грамадства павінна быць моцным, для таго каб у ім адбыліся перамены.
А алгарытм гэтых пераменаў, праграма, як праводзіць гэтыя перамены — яна ўжо саспела, яна ўжо існуе, яна аформлена ў некалькіх дакументах, накшталт «Мільёна новых працоўных месцаў», як у АГП. Ёсць яшчэ падобныя рэчы. Усё ясна і выразна зразумела: куды трэба рухацца.
І ў гэтым я бачу яшчэ адзін станоўчы момант: грамадства пачынае разумець каштоўнасць тых прапаноў, якія яму прапаноўваюць апазіцыйныя лідары. Засталася справа за малым: рызыкнуць выйсці і адстаяць сваю будучыню — і будучыню сваіх дзяцей. Паверце: гэта цалкам магчыма.
