Як добра, думаю зараз, калі ёсць дзед ці баба, ад якіх можна пачуць і родную мову, і прыказкі, прымаўкі, і народны гумар. У дзяцінстве гэта не цаніў, але ж у памяці ўсё адклалася.
«Кастусь сеў на гусь» - дражніла мяне малога баба.
«Свет вялік, чаго не бываіць, і варона лапці абуваіць», - казаў дзед.
«У БеларусІ пчолы па гусІ, а мёд носяць рэзгінямі. — А як яны ў вулей лезуць? — Пішчаць ды лезуць», - гэта таксама дзед казаў.
«Еш. Ня будзіш есці, аслабеіш, пойдзіш на двор і павалішся», — і гэта дзед казаў. Дзеду майму 88 гадоў, нядаўна я запісаў на дыктафон ягоныя ўспаміны.
0
0
0
0
0
0
