«Прачытала кнігу Анатоля Івашчанкі «Анаталогія», — піша ў фэйсбуку Наталка Бабіна. —
Асноўнае ўражанне – светлае адчуванне. Светлае адчуванне па прачытанні тэкстаў. Цёплае. Чыстае. Аўтар мае добры, споўнены людзкасці погляд – каштоўны дар для пісьменніка.
Найбольш ляглі на душу эсэ з другой часткі, з «Хронікі светлага часу» – «Можа быць», «Восенішча», «Згубленыя ў восені». Такія лаканічныя, дасканалыя эсэ, з нагоды адной думкі, адной падзеі. Прыкмета сапраўднай літаратуры: ловіш сябе на думцы – гэта цалкам мае адчуванні, але наколькі лепш аўтар апісаў іх, развіў лепш, чым магла гэта зрабіць ты сама… Глыбокія думкі, вытанчаны стыль, і гэтая іронія, якая не кпіць…
Сюжэтныя апавяданні з першай часткі, «Плошча Перамогі», спадабаліся менш (не крыўдуйце, спадар Анатоль!). Хаця я – прыхільніца менавіта сюжэтнай літаратуры, і нават, можа быць, толькі яе. Нечага неставала. Драматызму? Нечаканых паваротаў сюжэту? Хаця, можа, справа не ў аўтары, а ўва мне.
Крывёю сэрца напісанае апавяданне «Чароўная крэйдачка». Думаю, яно спадабаецца многім, знойдзе водгук ва многіх душах. Але, зноў жа, па прачытанні застаецца нейкае пачуццё няёмкасці: можа, не так ўсё у жыцці, як у апавяданні?.. Інакш чаму дасюль не спраўдзіліся «прадказанні» аўтара?
Адчуваю, што трохі шкадую, што спадар Анатоль перастаў выкладаць у маёй альма-матэр мову, такую ж экзатычную, як суахілі… Як бы гэта не было цяжка… Але добра, што выкладаў нейкі час… Гэта не прападзе.
Чакаю наступнай кніжкі з цвёрдай надзеяй. На шэдэўры. І троху са страхам. А раптам не?
Дзякую, спадар Анатоль, за кнігу! Перадам яе Марыі Вайцяшонак – яна ўсё просіць даць ёй нешта свежае з беларускай літаратуры, нешта такое, што мне спадабаецца. Даўнавата не было нагоды перадаць.
А Ваша кніга – спадабалася».
