Вядома, усё мае і пазітыўны бок, і негатыўны. Але ў Мінскай кніжнай выставе негатыўнае пераважае яўна. Найперш — што расійская імперская атрута точыцца перадусім зусім не са стэндаў расійскіх выдавецтваў. Нішто не параўнаецца ў цемрашальстве са стэндам пад назвай «Освита Украины» (так напісана на шыльдзе). Тут на самым казырным месцы — ажно сем кніжак сумнавядомага нябожчыка Алеся Бузіны. І шмат іншых выданняў падобнай скіраванасці.
Добрая палова кніжак з гэтага «ўкраінскага» стэнду выйшла ў свет у Расіі. Натуральна, большасць з іх адпаведнай арыентацыі. Чаго вартая адна кніга Сяргея Глазьева «Украинская катастрофа: от американской агрессии к мировой войне?», дзе наўпрост вядзецца гаворка пра «фашистское безумие» ва Украіне. Проста аж няёмка міма хадзіць — хоць даводзіцца.
Зрэшты, многія могуць рэзонна сказаць — відаць, гаворка ідзе пра нейкае прыватнае выдавецтва, якое само аплаціла свой удзел у выставе і таму мае поўнае права фармаваць свой стэнд такімі выданнямі, якімі палічыць патрэбным. Магчыма, такое меркаванне і не пазбаўленае пэўнай рацыі. Але што супрацьпастаўляе такой пазіцыі пляцоўка пад назвай «Национальный стенд Украины», у фармаванні якой, мяркуючы з наймення, павінна была б быць шчыльна заангажаваная амбасада Украіны? Ды амаль нічога. Ну, добра, траціна стэнду аддадзена пад розныя альбомы і іншыя выданні, датычныя гісторыі і этнаграфіі Украіны (хай сабе і па завоблачных цэнах). Але ў той жа час другая траціна — гэта расійскамоўныя спецыялізаваныя медыцынскія выданні (мо самі па сабе і каштоўныя, але чаму яны павінны займаць аж столькі месца на нацыянальным украінскім стэндзе?). А рэшта — зноў такі расійскамоўныя выданні для дзяцей, прытым перадусім не ўкраінскіх, а расійскіх аўтараў («Прыгоды Нязнайкі» М. Носава, «Прыгоды Бураціна» А. Талстога і інш.). Нічога не маю супраць гэтых пісьменнікаў і іх твораў, але зноў такі — чаму менавіта яны прадстаўляюць багатую і самабытную ўкраінскую культуру ў Беларусі? Прытым, падобна, за кошт украінскага бюджэту?
