«Пунька Алега Маціевіча» — гэтак я ахрысціў сваё палатно, на якім намаляваны мастак, мой сябра Алег. Было гэта недзе гадоў дзесяць таму. Я тады па восені наведаў Астрашыцкі Гарадок, куды пераехала маці мастака. І сын Алег, маючы творчую майстэрню ў Мінску на Нямізе, болей часу праводзіў у маці, у драўляным дамку даваеннага часу. За некалькі метраў ад хаты стаяла здзічэлая гаспадарчая забудова — пунька. Без акон.
Алег адмыкаў стары ржавы замок, расчыняў на дзве палавіны скрыдлы гумна, і дзённае святло асляпляла промнямі падстрэшша і ўсе скарбы, што ўтойвала пунька. А тамака стаяў мальберт, які трывала трымаў не да канца дамаляванае палатно мастака. «Гэта мая вясковая працоўня. З лета і да глыбокай восені, да маразоў я тутака прывязаны да гэтага мальберта, маіх палотнаў».
Алег, маючы тонкае адчуванне колеру, каларыст па сваёй прыродзе, дакладна адрозніваў, што ёсць мастацтва, а што падробка. Няшчырасць. Я давяраў яму, калі паказваў свае творы. Вышэйшай адзнакай былі ягоныя словы: «Твор адбыўся». У канцы 90-х ён распачаў серыю партрэтаў сучаснікаў. Шмат якія па сёння знаходзяцца ў сховах Нацыянальнага мастацкага музея. Гэта «Мастак Р. Сітніца», «Паэт Р. Барадулін», «Гісторык і пісьменнік Ул. Арлоў», «Паэт Л. Дранько-Майсюк». У творчых планах было намаляваць Генадзя Бураўкіна. Але паэт заўчасна пакінуў наш пакутлівы свет.
Алег Маціевіч, як і ў большасці мы, з надзеяй успрыняў змены ў палітычным жыцці Беларусі 90-х гадоў. Здавалася, нарэшце ўздыхнем на поўныя грудзі. Хваля Адраджэння дайшла да мастацкага саюза. Напачатку Алег увайшоў у мастацкае аб’яднанне «Няміга». Яму здалося там цесна, і ён перайшоў да нас, у «Пагоню». Але і ў нас не затрымаўся надоўга… Зачыніўся ў сваёй пуньцы.
Ягоная сціпласць не мела межаў… Ніхто не можа згадаць, каб ён хоць калі-небудзь узышоў на трыбуну і прарочыў сваім калегам. А вось калі выкладаў у Акадэміі мастацтваў, у перапынках за ім гужам ішла моладзь. Для яе ён быў бясспрэчным аўтарытэтам. А ягонымі аўтарытэтамі былі такія мастакі, як Альгерд Малішэўскі, Іван Карасёў, з ранейшых беларускіх класікаў — Міхась Філіповіч, Міхась Станюта і Раман Семашкевіч.
Алег завітаў у маю майстэрню за тры дні да смерці, 16 сакавіка. Гаварылі пра ўсё… І здавалася, што гамонка была нязначная, незапамінальная. Не пра вечнае… Жартавалі.
Зараз кожнае ягонае слоўца набывае вялікі сэнс. Ён у той дзень вяртаўся ад сына мастака Міхася Станюты. Хваліўся, што той падарыў яму некалькі малюнкаў бацькі. Гэта былі накіды з натуры. «Глянь, — захапляўся ён, — некалькі штрыхоў, а які характар! Якія пачуцці!» У самога ў кішэні заўсёды быў невялічкі нататнік для замалёвак. «Працую кожную хвіліну. Ёсць задума напісаць вялікае па памерах палатно «Купалле». А яшчэ ў Палацы мастацтваў паказаць свае малюнкі. Іх у мяне незлічоная колькасць».
Не паспеў… Адышоў так нечакана. Не перажыў сваю маці, якой сёння 94 гады. На пахаванні 21 сакавіка былі мастакі, сябры і ягоныя родныя. Сястра Людміла, сыны Антон і Міця.
Што ж, такі лёс мастака Алега, сына Мікалая з горада Магілёва, сапраўднага мастака з Божае ласкі.
