Фота: архіў РІА «Новості».
Чытаю ўспаміны Андрэя Грамыкі. Чытво вельмі цікавае і добра напісанае.
Уражвае, што аўтар, які нарадзіўся і вырас у беларускай вёсцы пад Гомелем і вучыўся ў Барысыве і Мінску, ані словам не кажа пра сваё беларускае паходжанне. Паўсюль у яго «наші велікіе русскіе богатырі», «русь», «отторженіе Гомеля от Русі», «нашім русскім обычаем». Літаральна ў адным месцы ў кнізе ён узгадаў, абсалютна адвязана ад кантэксту, што людзі ў вёсцы спявалі песню «Ой, Лявоніху Лявон палюбіў». Па сутнасці, гэтага дастаткова, каб зрабіць высновы. Гэта, у нейкім сэнсе, закадаванае пасланне нашчадкам ад вязня ўласных комплексаў. Рэжа слых, вядома, хаця я разумею, што для кар’еры ў Маскве малады Грамыка рабіў і не такія ахвяры.
Ёсць у кнізе амаль цэлы раздзел, дзе Грамыка дакарае амерыканцаў, што яны не перадухілілі Другой сусветнай вайны.
«В предвоенные годы США не планировали и не предпринимали шагов по оказанию отпора странам, вставшим на путь агрессии. Только слепые могли не видеть агрессивную философию нациста».
Гэта піша чалавек, які яшчэ да вайны пачаў працу ў Народным камісарыяце замежных спраў. У тым самым, які падпісаў дамову з гітлераўскай Нямеччынай, стаўшы яго саюзнікам. І піша ён гэта ў 1988, за год да таго, як З'езд народных дэпутатаў СССР асудзіў пакт Молатава-Рыбентропа. Не ведаю, што гэта — страта палітычнай інтуіцыі ў сапраўды таленавітага дыпламата, які хутка будзе алес капут «велікой родіне» ці сляпая вера ў тое, што гэта на вякі застанецца таямніцай. Што б гэта ні было, але чытаецца сёння з усмешкай. Час, парою, робіць вялікіх людзей яшчэ і смешнымі.
